فطاءه
لغت نامه دهخدا
فطاءة. [ ف َ ءَ ] ( ع مص ) بر پشت کسی زدن. || آرمیدن زن. || بیفکندن کسی را بر زمین. || تیز دادن به چیزی. || رنج بردن. || کفک آوردن دیگ. || پست و هموار گردیدن پشت شتر کسی از گرانی بار و درآمدن. ( منتهی الارب ). رجوع به فَطاء و فَطَاء شود.
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید