فطاء
لغت نامه دهخدا
فطاء. [ ف َطْءْ ] ( ع مص ) پست و هموار شدن و درآمدن پشت شتر از گرانی بار. ( از ناظم الاطباء ). به معنی فطا است با تمام معانی آن. || بار کردن بر بعیر بار سنگین چنانکه پشتش صاف گردد و فرورود. || آوردن قوم را آنچه دوست ندارند. ( از اقرب الموارد ).
فطاء. [ ف َ طَءْ ] ( ع مص ) فرورفتن پشت و برآمدن سینه. ( از اقرب الموارد ). برآمدن سینه. || برآمدن پشت. ( منتهی الارب ). || فرورفتن پشت شتر خلقة. ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). || پهن بینی شدن. ( منتهی الارب ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید