فَضْل بن شاذان، ابومحمد ( ـ نیشابور ۲۶۰ق)
محدث، فقیه و از متکلمان بزرگ شیعه در اواخر دوران ائمه طاهرین. شیخ طوسی در رجال خود، او را از اصحاب حضرت امام علی النقی (ع) و امام حسن عسکری (ع) دانسته و از ۳۲ کتاب فضل نام می برد. نجاشی در کتاب رجال خود او را راوی امام محمدتقی (ع) و امام رضا (ع) می داند و او را دانشمندی موثق که صاحب مقامی والاست برمی شمرد. به گزارش کَشّی در کتاب رجال، تألیفات او به ۱۸۰ کتاب می رسد. شیخ صدوق، او را شاگرد حضرت رضا (ع) دانسته و او را در همۀ علوم دینی برجسته می شمرد. خاندان وی، همگی اهل علم و فضل بوده اند. پدرش از شاگردان یونس بن عبدالرحمن از اصحاب امام موسی بن جعفر (ع) بوده است. ازجمله استادان او می توان از محمد بن ابی عمیر و حسن بن محبوب نام برد. عده ای از بزرگان و محدثینی چون علی بن قُتیبه نیشابوری و سهل بن فارسی از شاگردان او بوده اند. مهم ترین کتاب فضل که چاپ شده است، «ایضاح» در علم کلام است و در اثبات حقانیت مذهب جعفری است. از دیگر آثار اوست: رجال؛ اثبات رجعت؛ العین؛ الوعید؛ استطاعت؛ رد بر اهل تعطیل؛ اعراض و جواهر؛ علل؛ ایمان؛ رد بر غالیان محمدیه؛ نقض بر اسکافی. فضل در زمان امام حسن عسکری (ع)، وفات یافت. آرامگاه او در نیشابور زیارتگاه مردم است.
محدث، فقیه و از متکلمان بزرگ شیعه در اواخر دوران ائمه طاهرین. شیخ طوسی در رجال خود، او را از اصحاب حضرت امام علی النقی (ع) و امام حسن عسکری (ع) دانسته و از ۳۲ کتاب فضل نام می برد. نجاشی در کتاب رجال خود او را راوی امام محمدتقی (ع) و امام رضا (ع) می داند و او را دانشمندی موثق که صاحب مقامی والاست برمی شمرد. به گزارش کَشّی در کتاب رجال، تألیفات او به ۱۸۰ کتاب می رسد. شیخ صدوق، او را شاگرد حضرت رضا (ع) دانسته و او را در همۀ علوم دینی برجسته می شمرد. خاندان وی، همگی اهل علم و فضل بوده اند. پدرش از شاگردان یونس بن عبدالرحمن از اصحاب امام موسی بن جعفر (ع) بوده است. ازجمله استادان او می توان از محمد بن ابی عمیر و حسن بن محبوب نام برد. عده ای از بزرگان و محدثینی چون علی بن قُتیبه نیشابوری و سهل بن فارسی از شاگردان او بوده اند. مهم ترین کتاب فضل که چاپ شده است، «ایضاح» در علم کلام است و در اثبات حقانیت مذهب جعفری است. از دیگر آثار اوست: رجال؛ اثبات رجعت؛ العین؛ الوعید؛ استطاعت؛ رد بر اهل تعطیل؛ اعراض و جواهر؛ علل؛ ایمان؛ رد بر غالیان محمدیه؛ نقض بر اسکافی. فضل در زمان امام حسن عسکری (ع)، وفات یافت. آرامگاه او در نیشابور زیارتگاه مردم است.
wikijoo: فضل_بن_شاذان،_ابومحمد_(_ـ_۲۶۰ق)