فضل الله نعیمی استرآبادی یا فضل الله شیروانی خراسانی حروفی متخلص به نعیمی، ( ۷۴۰ قمری در طبرستان و شهر استرآباد گرگان امروزی - ۷۹۶ یا ۷۹۸ قمری در آذربایجان ) شاعر، عارف و صوفی نامدار و بنیانگذار جنبش حروفیه او همچنین از نویسندگان و عارفان بزرگ بود و کتاب های محبت نامه، جاودان نامه و نوم نامه را نوشت. نعیمی در دین اهل حق تجلی کامل حقیقت بوده و در متون اهل حق از وی با نام شاه فضل یا شاه فضل ولی یاد شده است. پیروان او را که حلال خوریه گویند در تمام دوره صفویه و قاجاریه حضور داشته اند.
... [مشاهده متن کامل]
فضل الله نعیمی در ۷۴۰ قمری در دوران تیمور گورکانی در استرآباد ( گرگان ) به دنیا آمد. پدرش به نام ابومحمد عبدالرحمان جلال الدین قاضی القضات استرآباد بود. آنزمان که مقیم مازندران بود به یک زندگی ریاضتپیشه عبادتآمیز روی آورد و به جایی رسید که گویند در حضور او سخن دنیایی مطرح نمی شد. با همه مکنت و خواسته ای که پدر و خاندانش از آن برخوردار بودند خود طاقیه می دوخت، و از دسترنج خویش نان می خورد تا آنجا که به حلال خور معروف شد. گویند به کردار ابراهیم ادهم، جامه های فاخر خود را با نمد چوپانی از آن خویش عوض کرد. پس از مدتی به اصفهان مهاجرت کرد. سپس به تبریز رفت و در این سفرها با علوم غریبه که در آن روزگار رایج بود آشنا شد و علم اعداد، جفر، علم اسماء و علم حروف را فراگرفت. فضل الله نعیمی تیمور را به بدعتهای خود دعوت نمود ولی تیمور خشمگین شد و میرانشاه پسر تیمور، سر از بدن فضل الله نعیمی جدا کرد، و تیمور سر و جسد را خواست و هر دو را در سال هشتصد و چهارم از هجرت بسوزانید.
فضل الله نعیمی جنبش حروفیه را بنیان گذاشت. از جمله یاران و شاگردان وی می توان به عمادالدین نسیمی شیروانی و شیخ ابوالحسن علی الاعلی اشاره کرد.
هنگامی که کار جنبش بالا گرفت، میرانشاه تیموری فرزند تیمور گورکانی که حاکم آذربایجان بود فضل الله نعیمی را از شروان احضار کرده و وی را به قتل رساند. حتی پس از مرگ نیز در سال ۸۰۴ قمری سر و جسد وی سوزانده شد.
پیروان نعیمی اندیشه و مرام وی را در سراسر خاورمیانه رواج دادند. ابوالحسن علی الاعلی به عنوان جانشینش پس از قتل نعیمی به آناتولی گریخت و در آنجا به خانقاه بکتاشیان وارد شد و عقاید حروفی را به مذهب بکتاشیان وارد کرد.
... [مشاهده متن کامل]
فضل الله نعیمی در ۷۴۰ قمری در دوران تیمور گورکانی در استرآباد ( گرگان ) به دنیا آمد. پدرش به نام ابومحمد عبدالرحمان جلال الدین قاضی القضات استرآباد بود. آنزمان که مقیم مازندران بود به یک زندگی ریاضتپیشه عبادتآمیز روی آورد و به جایی رسید که گویند در حضور او سخن دنیایی مطرح نمی شد. با همه مکنت و خواسته ای که پدر و خاندانش از آن برخوردار بودند خود طاقیه می دوخت، و از دسترنج خویش نان می خورد تا آنجا که به حلال خور معروف شد. گویند به کردار ابراهیم ادهم، جامه های فاخر خود را با نمد چوپانی از آن خویش عوض کرد. پس از مدتی به اصفهان مهاجرت کرد. سپس به تبریز رفت و در این سفرها با علوم غریبه که در آن روزگار رایج بود آشنا شد و علم اعداد، جفر، علم اسماء و علم حروف را فراگرفت. فضل الله نعیمی تیمور را به بدعتهای خود دعوت نمود ولی تیمور خشمگین شد و میرانشاه پسر تیمور، سر از بدن فضل الله نعیمی جدا کرد، و تیمور سر و جسد را خواست و هر دو را در سال هشتصد و چهارم از هجرت بسوزانید.
فضل الله نعیمی جنبش حروفیه را بنیان گذاشت. از جمله یاران و شاگردان وی می توان به عمادالدین نسیمی شیروانی و شیخ ابوالحسن علی الاعلی اشاره کرد.
هنگامی که کار جنبش بالا گرفت، میرانشاه تیموری فرزند تیمور گورکانی که حاکم آذربایجان بود فضل الله نعیمی را از شروان احضار کرده و وی را به قتل رساند. حتی پس از مرگ نیز در سال ۸۰۴ قمری سر و جسد وی سوزانده شد.
پیروان نعیمی اندیشه و مرام وی را در سراسر خاورمیانه رواج دادند. ابوالحسن علی الاعلی به عنوان جانشینش پس از قتل نعیمی به آناتولی گریخت و در آنجا به خانقاه بکتاشیان وارد شد و عقاید حروفی را به مذهب بکتاشیان وارد کرد.
