فضح

[ویکی الکتاب] تکرار در قرآن: ۱(بار)
رسوا کردن. عیب کسی را آشکار کردن. «فَضَحَهُ: کَشَفَ مَساویهِ» . این کلام لوط «علیه السلام» است نسبت به قوم خویش در حمایت میهمانانش که فرشته بودند فضیحت در اینجا به معنی الزام عیب و عار است که اگر آنها به میهمانان لوط جسارت می‏کردند برای آن حضرت عیبی بود یعنی اینها میهمان منند مرا رسوا نکنید لذا طبرسی رحمه‏اللَّه آن را الزام عار معنی کرده و در مصباح فضیحت را عیب گفته است. این کلمه فقط یکبار در قرآن آمده است.