فضاپیمای اپولو

فضاپیمای آپولو. فضاپیمای آپولو از سه قسمت تشکیل شده بود، تا بتواند قبل از پایان دهه ۶۰، هدف فرود فضانوردان آمریکایی بر ماه در برنامه فضایی آپولو را فراهم کند، و آنان را به سلامت به زمین برگرداند. این فضاپیمای یک بار مصرف از ترکیب سفینه فرماندهی و خدمات آپولو و ماه نشین آپولو تشکیل شده است. دو بخش دیگر به چینش نهایی فضاپیما افزوده می شوند: یک آداپتور فضاپیما و ماه نشین که برای قرارگیری ماه نشین و همچنین متصل شدن سفینه فرماندهی به موشک ساترن طراحی شده است، و یک سیستم پرتاب فرار که خدمه را در شرایط اورژانسی از موشک دور می کند.
طراحی، بر اساس نزدیک شدن به مدار مورد نظر ماه صورت گرفت: فضاپیمای دو قسمتی به سمت ماه فرستاده می شد و به مدار ماه می رفت. درحالی که ماه نشین جدا می شد و بر روی سطح ماه فرود می آمد، سفینه فرماندهی و خدمات در مدار باقی می ماند. این دو قسمت یکدیگر را در مدار ماه ملاقات می کردند و سفینه فرماندهی و خدمات، خدمه را به زمین بازمی گرداند. تنها بخشی از سفینه که به همراه خدمه به زمین بازمی گشت، سفینه فرماندهی بود.
سیستم پرتاب فرار به محض رسیدن فضاپیما به نقطه ای که دیگر بدان نیازی نبود، حذف می شد و آداپتور فضاپیما و ماه نشین تا مراحل بالاتر به سفینه متصل می ماند. دو بخش اضافی بدون سرنشین، یک ماه نشین بدون سرنشین، و یک سفینه فرماندهی و خدمات سرنشین دار؛ به وسیله موشک ساترن IB به مدار نزدیک زمین منتقل می شد. موشک بزرگتر ساترن ۵، دو بخش اضافی را تا مدار بالای زمین حمل می کرد و سفینه فرماندهی و خدمات را به مدار ماه می رساند، از این موشک در یک مأموریت سرنشین دار در مدار نزدیک زمین و ۸ مأموریت سرنشین دار در مدار ماه استفاده شد.