فضاپزشکی

فضاپزشکی ( به انگلیسی: Space medicine ) ، کاربرد و به کارگیری پزشکی برای فضانوردان در فضای بیرونی است در حالی که بهداشت فضانوردی استفاده از علم و فناوری در راه پیشگیری یا کنترل قرار گرفتن در معرض خطرهایی است که ممکن است سبب بیماری فضانورد شود. این دو دانش با هم و در کنار هم تلاش می کنند اطمینان حاصل شود که فضانوردان در یک محیط امن کار می کنند. هدف اصلی این است که روشن شود که چگونه به خوبی، و برای چه مدتی انسان می تواند شرایط شدید در فضا را برای زنده ماندن تحمل کند، و تا چه انداره سریع آنها می توانند پس از بازگشت از سفر، خود را به محیط زیست زمین دوباره وفق دهند. عواقب پزشکی مانند اختلال بینایی و پوکی استخوان با پرواز فضایی انسان در ارتباط بوده است. [ ۲] [ ۳]
در اکتبر ۲۰۱۵، «دفتر بازرسی کل ناسا» گزارشی دربارهٔ خطرات مربوط به اکتشافات فضایی برای سلامت انسان، از جمله مأموریت انسانی به مریخ، صادر کرد. [ ۴] [ ۵]
دکتر هوبرتوس اشتروهلد ( ۱۸۹۸ تا ۱۹۸۷ ) ، پزشک نازی سابق و فیزیولوژیست، که پس از جنگ جهانی دوم به عنوان بخشی از عملیات گیره کاغذ به ایالات متحده آورده شد. [ ۶] او کسی است که برای اولین بار اصطلاح «فضاپزشکی» را در سال ۱۹۴۸ به کار برد و او اولین و تنها استاد پزشکی فضایی در دانشکدهٔ پزشکی هواپیمایی کشوری ( SAM ) در پایگاه هوایی رندالف، در تگزاس بود.