فضاهای عمومی

فضای عمومی ( به انگلیسی: Public space ) یک فضای اجتماعی است که به طور کلی برای عموم مردم باز و قابل دسترسی است. فضایی است که مردم برای فعالیت های فردی و جمعی به آن می روند. جاده ها ( از جمله پیاده رو ) ، میدان های عمومی، پارک ها و سواحل را معمولاً فضای عمومی در نظر می گیرند. همچنین به طور محدود، ساختمان های دولتی که به روی عموم مردم باز می شود، مانند کتابخانه های عمومی، فضاهای عمومی هستند، هرچند تمایل دارند که مساحت محدود و محدودیت بیشتری برای استفاده داشته باشند. اگر چه ساختمان های خصوصی یا ملک قابل مشاهده از راه پله ها و خیابان های عمومی می توانند چشم انداز بصری عمومی را تحت تأثیر قرار دهند، اما فضای عمومی در نظر گرفته نمی شود، مثلاً، با تبلیغات در فضای باز. به تازگی، مفهوم فضای مشترک پیشرفت کرده است تا تجربه عابران پیاده در فضای عمومی را که به طور مشترک توسط خودروها و وسایل نقلیه و… مورد استفاده قرار می گیرد، افزایش دهد. فضای عمومی نیز به عنوان یک معیار برای نظریه انتقادی در رابطه با فلسفه، جغرافیای شهری، هنرهای تجسمی، مطالعات فرهنگی، مطالعات اجتماعی و طراحی شهری تبدیل شده است. اصطلاح «فضای عمومی» اغلب به معنای چیزهای دیگری مانند «محل جمع شدن»، که عنصر مفهوم بزرگتر فضای اجتماعی است، اشتباه است. [ ۱]
فیلم برداری در فضاهای عمومی قانونی است؛ اما مراکز خرید که مالکیت خصوصی دارند اغلب برای فیلم برداری نیازمند مجوز برای عکس برداری و فیلم برداری هستند. [ ۲]
در ایران فضای عمومی فضای باز و در دسترس عموم است که ممکن است شکل ها و نام های متفاوتی داشته باشد: پارک، میدان، بازارچه، کافه یا مرکز فرهنگی نمونه هایی از فضای عمومی در ایران هستند. ممکن است تحت مالکیت عمومی یا خصوصی باشند، اما به هر حال به روی مردم باز هستند. این فضاها ممکن است به صورت برنامه ریزی شده خلق شده باشند یا به صورت خودجوش و در نتیجه استفاده مکرر مردم از یک فضا برای یک فعالیت معین به وجود بیایند، مثل برخی پاتوق ها و مکان های مکث و گپ زدن محلی و . . . . [ ۳]
بیشتر فضاهای عمومی در جمهوری اسلامی ایران برای عموم مردم در دسترس هستند. به جز فضاهایی که با ایجاد محدودیت هایی مانند محدودیت از نظر ایدئولوژیکی مانع از حضور تمام افراد می شوند. برای مثال مسجدها که ورود برای افراد کافر ممنوع است. [ ۴]