فصیح، اسماعیل (تهران ۱۳۱۳ـ۱۳۸۸ش)
فصیح، اسماعیل
نویسنده و مترجم ایرانی. در یکی از محلات جنوبی تهران به دنیا آمد. این محله و ماجراهای خانوادگی نویسنده جای مهمی در داستا ن های او یافت. در ۱۳۳۵ش به امریکا رفت و در رشته های شیمی و ادبیات انگلیسی درس خواند. پس از بازگشت به ایران به عنوان مترجم در انتشارات فرانکلین و شرکت نفت مشغول به کار شد. سپس به استخدام شرکت نفت درآمد و تا ۱۳۵۹ش استاد دانشکدۀ نفت آبادان بود. از آن پس به تهران آمد و فراغت بیشتری برای نوشتن یافت. طرح رمان هایش مبتنی بر تأثیر تقدیر، جبر محیط و وراثت بر اعضای خانوادۀ آریان و تحول مناسبات تاریخی و اجتماعی از سال های ۱۳۰۰ش به بعد است. تمامی رمان های فصیح ساختی ادواری دارند؛ چنان که در هر رمان زندگی یکی از آدم ها را محور قرار می دهد و شخصیت های فرعی به شخصیت اصلی در رمان دیگری تبدیل می شوند. بدین ترتیب همۀ نوشته هایش به هم پیوسته اند. در تمام نوشته هایش رگه های افسردگی و نومیدی دیده می شود. بعضی از رمان هایش به زبان انگلیسی نیز ترجمه شده است. فصیح چند اثر نیز در زمینه های ادبی و روان شناسی به فارسی ترجمه کرده است از رمان هایش: شراب خام (۱۳۴۵ش)؛ دل کور(۱۳۵۲ش)؛ ثریا در اغما (۱۳۶۲ش)؛ زمستان ۶۲ (۱۳۶۶ش)؛ درد سیاوش (۱۳۶۴ش)؛ مجموعۀ داستان نمادهای دشت مشوش (۱۳۶۹ش)؛ اسیر زمان (۱۳۷۴ش)؛ عقد و داستان های دیگر. از ترجمه هایش رستم نامه (۱۳۷۳ش)؛ خودشناسی به روش یونگ (۱۳۷۲ش)؛ وضعیت آخر از امی هریس (۱۳۶۱ش)؛ ماندن در وضعیت آخر از امی هریس و تامس هریس (۱۳۶۷ش).
فصیح، اسماعیل
نویسنده و مترجم ایرانی. در یکی از محلات جنوبی تهران به دنیا آمد. این محله و ماجراهای خانوادگی نویسنده جای مهمی در داستا ن های او یافت. در ۱۳۳۵ش به امریکا رفت و در رشته های شیمی و ادبیات انگلیسی درس خواند. پس از بازگشت به ایران به عنوان مترجم در انتشارات فرانکلین و شرکت نفت مشغول به کار شد. سپس به استخدام شرکت نفت درآمد و تا ۱۳۵۹ش استاد دانشکدۀ نفت آبادان بود. از آن پس به تهران آمد و فراغت بیشتری برای نوشتن یافت. طرح رمان هایش مبتنی بر تأثیر تقدیر، جبر محیط و وراثت بر اعضای خانوادۀ آریان و تحول مناسبات تاریخی و اجتماعی از سال های ۱۳۰۰ش به بعد است. تمامی رمان های فصیح ساختی ادواری دارند؛ چنان که در هر رمان زندگی یکی از آدم ها را محور قرار می دهد و شخصیت های فرعی به شخصیت اصلی در رمان دیگری تبدیل می شوند. بدین ترتیب همۀ نوشته هایش به هم پیوسته اند. در تمام نوشته هایش رگه های افسردگی و نومیدی دیده می شود. بعضی از رمان هایش به زبان انگلیسی نیز ترجمه شده است. فصیح چند اثر نیز در زمینه های ادبی و روان شناسی به فارسی ترجمه کرده است از رمان هایش: شراب خام (۱۳۴۵ش)؛ دل کور(۱۳۵۲ش)؛ ثریا در اغما (۱۳۶۲ش)؛ زمستان ۶۲ (۱۳۶۶ش)؛ درد سیاوش (۱۳۶۴ش)؛ مجموعۀ داستان نمادهای دشت مشوش (۱۳۶۹ش)؛ اسیر زمان (۱۳۷۴ش)؛ عقد و داستان های دیگر. از ترجمه هایش رستم نامه (۱۳۷۳ش)؛ خودشناسی به روش یونگ (۱۳۷۲ش)؛ وضعیت آخر از امی هریس (۱۳۶۱ش)؛ ماندن در وضعیت آخر از امی هریس و تامس هریس (۱۳۶۷ش).
wikijoo: فصیح،_اسماعیل_(تهران_۱۳۱۳ـ۱۳۸۸ش)