فشق

لغت نامه دهخدا

فشق. [ ف َ ] ( ع مص ) نوعی از خوردن سخت. ( منتهی الارب ). || شکستن. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || به لهو و لعب برخاستن قوم به سبب بسیاری مال و اسباب دنیا. ( منتهی الارب ).

فشق. [ ف َ ش َ ] ( ع مص ) پراکندن نفس از آزمندی. || دور شدن فاصله دو شاخ آهو. ( از اقرب الموارد ). || دویدن. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || ( اِمص ) شادمانی. || دوری میان دو سرون و میان دو سر پستان پیشین ناقه. ( منتهی الارب ). تباعد میان دو شاخ. ( از اقرب الموارد ).

پیشنهاد کاربران

بپرس