سر. [ س ُرر ] شاد کردن کسی را. مقابل اِحزان.
ﺳُﺮﺭ ﺟﻤﻊ ﺳَﺮﻳﺮ ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻲ ﻛﻪ ﺳﺮﻭﺭﺁﻭﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ.
پس ﺳُﺮﺭ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺭﻳﺸﻪ هستند. اما صرف فعل این کلمات در سه حالت ماضی، مضارع و امر:
ماضی از ریشه سرر:
... [مشاهده متن کامل]
( هُوَ ) سَرَّ، ( هما ) سَرَّا، ( هُمْ ) سَرُّوا، ( هِیَ ) سَرَّتْ، ( هُمَا ) سَرَّتَا، ( هُنَّ ) سَرَرْنَ، ( أَنْتَ ) سَرَرْتَ، ( أَنْتُمَا ) سَرَرْتُمَا، ( أَنْتُمْ ) سَرَرْتُمْ، ( أَنْتِ ) سَرَرْتِ، ( أَنْتُمَا ) سَرَرْتُمَا، ( أَنْتُنَّ ) سَرَرْتُنَّ، ( أَنَا ) سَرَرْتُ، ( نَحْنُ ) سَرَرْنَا
مضارع از ریشه سرر:
( هُوَ ) یَسُرُّ، ( هُمَا ) یَسُرَّانِ، ( هُمْ ) یَسُرُّونَ، ( هِیَ ) تَسُرُّ، ( هُمَا ) تَسُرَّانِ، ( هُنَّ ) یَسْرُرْنَ، ( أَنْتَ ) تَسُرُّ، ( أَنْتُمَا ) تَسُرَّانِ، ( أَنْتُمْ ) تَسُرُّونَ، ( أَنْتِ ) تَسُرِّینَ، ( أَنْتُمَا ) تَسُرَّانِ، ( أَنْتُنَّ ) تَسْرُرْنَ، ( أَنَا ) أَسُرُّ، ( نَحْنُ ) نَسُرُّ
فعل امر از ریشه سرر:
( أَنْتَ ) سُرَّ، ( أَنْتُمَا ) سُرَّا، ( أَنْتُمْ ) سُرُّوا، ( أَنْتِ ) سُرِّی، ( أَنْتُمَا ) سُرَّا، ( أَنْتُنَّ ) اُسْرُرْنَ
توجه: حرکت� صیغه های مفرد در حالت جزم ( ساکن شدن ) هنگام ادغام، مفتوح می باشد مثلاً در ( أَنْتَ ) تَسُرُّ، برای امر ابتدا باید حرف ت حذف شود و حرف آخر مجزوم شود در واقع می شود: سُرُرْ ، حال می خواهیم دو حرف ( ( ر ) ) را در هم ادغام کنیم قانون می گوید حرکت� صیغه های مفرد در حالت جزم دارای ادغام، مفتوح می شود یعنی می شود: سُرَّ.
فرازی از مناجات شعبانیه: إِلَهِی فَسُرَّنِی بِلِقَائِکَ یَوْمَ تَقْضِی فِیهِ بَیْنَ عِبَادِکَ. بار خدایا، روزی که در آن میان بندگانت حکم می کنی، مرا به دیدارت خوشحال کن.
ﺳُﺮﺭ ﺟﻤﻊ ﺳَﺮﻳﺮ ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻲ ﻛﻪ ﺳﺮﻭﺭﺁﻭﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ.
پس ﺳُﺮﺭ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺭﻳﺸﻪ هستند. اما صرف فعل این کلمات در سه حالت ماضی، مضارع و امر:
ماضی از ریشه سرر:
... [مشاهده متن کامل]
( هُوَ ) سَرَّ، ( هما ) سَرَّا، ( هُمْ ) سَرُّوا، ( هِیَ ) سَرَّتْ، ( هُمَا ) سَرَّتَا، ( هُنَّ ) سَرَرْنَ، ( أَنْتَ ) سَرَرْتَ، ( أَنْتُمَا ) سَرَرْتُمَا، ( أَنْتُمْ ) سَرَرْتُمْ، ( أَنْتِ ) سَرَرْتِ، ( أَنْتُمَا ) سَرَرْتُمَا، ( أَنْتُنَّ ) سَرَرْتُنَّ، ( أَنَا ) سَرَرْتُ، ( نَحْنُ ) سَرَرْنَا
مضارع از ریشه سرر:
( هُوَ ) یَسُرُّ، ( هُمَا ) یَسُرَّانِ، ( هُمْ ) یَسُرُّونَ، ( هِیَ ) تَسُرُّ، ( هُمَا ) تَسُرَّانِ، ( هُنَّ ) یَسْرُرْنَ، ( أَنْتَ ) تَسُرُّ، ( أَنْتُمَا ) تَسُرَّانِ، ( أَنْتُمْ ) تَسُرُّونَ، ( أَنْتِ ) تَسُرِّینَ، ( أَنْتُمَا ) تَسُرَّانِ، ( أَنْتُنَّ ) تَسْرُرْنَ، ( أَنَا ) أَسُرُّ، ( نَحْنُ ) نَسُرُّ
فعل امر از ریشه سرر:
( أَنْتَ ) سُرَّ، ( أَنْتُمَا ) سُرَّا، ( أَنْتُمْ ) سُرُّوا، ( أَنْتِ ) سُرِّی، ( أَنْتُمَا ) سُرَّا، ( أَنْتُنَّ ) اُسْرُرْنَ
توجه: حرکت� صیغه های مفرد در حالت جزم ( ساکن شدن ) هنگام ادغام، مفتوح می باشد مثلاً در ( أَنْتَ ) تَسُرُّ، برای امر ابتدا باید حرف ت حذف شود و حرف آخر مجزوم شود در واقع می شود: سُرُرْ ، حال می خواهیم دو حرف ( ( ر ) ) را در هم ادغام کنیم قانون می گوید حرکت� صیغه های مفرد در حالت جزم دارای ادغام، مفتوح می شود یعنی می شود: سُرَّ.
فرازی از مناجات شعبانیه: إِلَهِی فَسُرَّنِی بِلِقَائِکَ یَوْمَ تَقْضِی فِیهِ بَیْنَ عِبَادِکَ. بار خدایا، روزی که در آن میان بندگانت حکم می کنی، مرا به دیدارت خوشحال کن.