فزاینده

/fazAyande/

لغت نامه دهخدا

فزاینده. [ ف َ ی َ دَ / دِ ] ( نف ) افزاینده. افزون کننده. ( یادداشت بخط مؤلف ) :
پرستنده باش و ستاینده باش
بکار پرستش فزاینده باش.
فردوسی.
همان آفریننده هور و ماه
فزاینده بخت و تخت و کلاه.
فردوسی.
تو شاهی و مابندگان توایم
بخوبی فزایندگان توایم.
فردوسی.
بمردی فزاینده عز مؤمن
بشمشیر کاهنده کفر کافر.
فرخی.
- تری فزاینده ؛ آنچه رطوبت را زیاد کند : شربتهای خنک هم زداینده هم تری فزاینده باید. ( ذخیره خوارزمشاهی ).
- فزاینده مهر. رجوع به این ترکیب شود.
|| زیاد شونده. بسیارشونده. افزاینده. ( یادداشت بخط مؤلف ) :
همه دانش او راست ما بنده ایم
که کاهنده و هم فزاینده ایم.
فردوسی.
عمر و تن تو باد فزاینده و دراز
عیش خوش تو باد گوارنده و هنی.
منوچهری.
بختش هر روز فزاینده باد
دستش هرگاه گشاینده باد.
منوچهری.
رجوع به افزاینده شود.

فرهنگ فارسی

افزاینده

فرهنگ معین

(فَ یَ دِ ) (ص فا. ) افزاینده .

پیشنهاد کاربران

افزون
تلاش فزاینده . . . در راستای. . . ؛
اهتمام محسوس در راستای افزایش. . . .
روزافزون
mounting
متزاید
در حال افزایش

بپرس