فریبا

ولی فریبا از اوستایی فریfri ساخته شده که دارای این معانی است:
1ـ آفرین گفتن، تحسین کردن. 2ـ ستودن، مدح کردن. 3ـ خواهش - استدعا - تقاضاکردن. 4 ـ نماز خواندن. 5ـ حمد، مدح، ستایش، تعریف، تمجید. 6ـ بخشش، غفران، عفو، گذشت. 7 - مهر ورزیدن، دوست - علاقه داشتن، محبت کردن.
در پارتی: frih؛ در سغدی و پهلوی: fri؛ در مانوی: frih، friyih بوده با همان معنی های اوستایی که میانوند ب و پسوند فاعلی الف به آن افزوده شده و fribA شده به معنی مهر ورزنده، دوست دارنده، محبت کننده، آفرین گوینده، تحسین کننده، ستاینده، بخشنده، باگذشت؛ و چون در پارسی دری ابتدا به ساکن از میان رفت، فتحه ای به ف افزوده شد و فَریبا گشت.

رودکی.
هرکه او در ره رود سرمست و شوخ
افتد اندر خاک خواری از شکوخ.
شاکر بخاری.
مستی و شوخی و عالمسوزی
چه بگویم که چها آمده ای.
خاقانی.
دردی است مرا بدل دوایم بکنید
گرد سر آن شوخ فدایم بکنید.
خاقانی.
یا داشت خوبتر ز تو معشوق عاشقی
یا زاد شوختر ز تو فرزند مادری.
خاقانی.
چه باید ملک جان دادن به شوخی
که ننشیند کلاغش بر کلوخی.
نظامی.
پریچهره بتان شوخ دلبند
ز خال و لب سرشته مشک با قند.
نظامی.
فغان کاین لولیان شوخ شیرین کار شهرآشوب
چنان بردند صبر از دل که ترکان خوان یغما را.
حافظ.