فرویْد، زیگموند (۱۸۵۶ـ۱۹۳۹)(Freud, Sigmund)
زیگموند فروید
زیگموند فروید
پزشک اتریشی، متخصص بیماری های روانی، بنیانگذار مکتب روان کاوی، و پیش گام مطالعۀ ذهن ناهشیار (ناخودآگاه). روش های تداعی آزاد و تعبیر رؤیا را ابداع کرد که از فنون پایۀ روان کاویاند. تأثیر نیروهای ناخودآگاه بر افکار و اعمال اشخاص، دستاورد فروید بود؛ او این نظریۀ بحث انگیز را نیز مطرح کرد که ریشۀ روان رنجوریهای بزرگ سالی، واپس راندن تمایلات جنسی در کودکی است. برخی از کتاب های مهم اوست:تعبیر رؤیا (۱۹۰۰)؛ ورای اصل لذت (۱۹۲۰)؛من و نهاد (۱۹۲۳)؛ تمدن و ناخشنودی های آن (۱۹۳۰). تأثیر او در جهان به حدی گسترده بوده که امروز، تقریباً در همۀ شاخه های فکری، مشهود است. فروید از ۱۸۸۶ تا ۱۹۳۸ در وین مطب خصوصی داشت و نظریه ها و نوشته هایش را عمدتاً از مطالعه بر روی بیماران خود، استنتاج کرد که بیشتر زنان میان سال طبقۀ متوسط بودند. فروید ابداع کنندۀ بیشتر اصطلاحات روان کاوی بود که بسیاری از آن ها به همان صورت رواج عام یافت. نظریه های او نحوۀ تفکر مردم دربارۀ سرشت انسان را تغییر داد و سبب نگرشی آزادتر به موضوعات جنسی شد. امروزه اعتقاد بر این است که رفتار ضد اجتماعی اغلب ناشی از نیروهای ناخودآگاه است، و این مفاهیم جدید به بیان جامع تر وضعیت انسان در هنر و ادبیات انجامیده است. با وجود این، نظریه های فروید بین روان شناسان و روان پزشکان اختلاف نظرهایی ایجاد کرده است و روش های روان کاوی او در همۀ موارد کاربردی نیست. فروید در فرایبورگ، موراوی (نام قدیمی پرژیبور در جمهوری چک) متولد شد. تحصیلات پزشکی را از ۱۸۷۳ در وین آغاز و زیر نظر ارنست ویلهلم فون بروک کار کرد. در این دوره، فروید عضو تیمی پژوهشی بود که آثار بی حس کنندگی موضعی کوکائین را کشف کردند. در ۱۸۸۴ در بیمارستان وین پزشک دستیار شد و در ۱۸۸۵ سمت مدرس عصب شناسی را یافت. در همان سال مطالعۀ هیپنوتیسم، به منزلۀ روش درمان بیماری هیستری، را زیر نظر فیزیولوژیست فرانسوی، ژان شارکو، در بیمارستان سالتیتریر پاریس آغاز کرد. او از این عقیدۀ شارکو که هیستری منشأ روانی دارد و افکار ممکن است تغییرات جسمی ایجاد کنند متأثر بود. در ۱۸۸۶ با این نخستین الهام، که به پیدایش روان کاوی انجامید، به وین بازگشت. فروید در زمینۀ هیستری متأثر از پژوهش یوزف برویر، پزشک وینی، نیز بود و در ۱۸۹۳ او و برویر کتاب مطالعاتی دربارۀ هیستری را منتشر کردند. این کتاب کلیاتی از این نظریه است که درمان هیستری با هیپنوتیسم ممکن است. این روش مبتنی بر آزادسازی عقاید موجد این بیماری از ناخودآگاه است. فروید در ۱۸۹۵ فن تداعی آزاد را که سبب علاقۀ او به تعبیر رؤیا شد، جانشین هیپنوتیسم کرد. از آن پس به مطالعات خود و کشفیات حاصل از آن ها در روان کاوی سرعت بخشید و به ترتیب کتاب های تعبیر رؤیا (۱۹۰۰)، آسیب شناسی روانی زندگی روزمره (۱۹۰۴) و سه رساله در مورد نظریۀ جنسی (۱۹۰۵) را به چاپ رساند. در کتاب تعبیر رؤیا، این عقیدۀ مهم را مطرح کرد که اجزای به خاطر آورده شده در رؤیاها نماد فعالیت ذهن ناخودآگاه در حین خواب است یعنی، زمانی که اراده فعال نیست و خویشتن داری آگاهانه موقتاً متوقف می شود. نظریات او مخالفت های فراوانی برانگیخت، چون تأکید او بر این که تقریباً همۀ روان رنجوری ها ناشی از سرکوبی امیال جنسی است، از لحاظ اخلاقی برای مردم آن زمان تکان دهنده بود. با وجود این، ناظران آگاه به مواردی پی بردند و درنتیجۀ آن به این آموزه علاقه مند شدند که آشفتگی در رشد جنسی کودک مبین بسیاری از آشفتگی های عاطفی و هیجانی است و تکانه های جنسی، در صورت جهت گیری درست، ممکن است به نیروهایی والایش یابند که الهام بخش موفقیت های بزرگ است. فروید در ۱۹۰۳ محفل روان کاوی وین را تأسیس کرد و تا ۱۹۰۶ شاخه هایی از آن در چندین کشور دیگر به وجود آمد. تأثیر او تا ۱۹۰۸ گسترش بیشتری یافت و نخستین کنگرۀ بین المللی روان کاوی در سالزبورگ اتریش برگزار شد و در ۱۹۰۹ انجمن بین المللی روان کاوی تشکل یافت. پس از اشغال وین به دست نازی ها، در ۱۹۳۸ به لندن پناهنده شد و یک سال بعد در همان جا درگذشت. از دیگر کتاب های مهم فروید است:شوخی ها و ارتباط آن ها با ناخودآگاه (۱۹۰۵)؛ توتم و تابو (۱۹۱۳)؛ مقدمه ای بر روان کاوی (۱۹۱۷)؛ موسی و یکتاپرستی، که آخرین اثر اوست.
زیگموند فروید
زیگموند فروید
پزشک اتریشی، متخصص بیماری های روانی، بنیانگذار مکتب روان کاوی، و پیش گام مطالعۀ ذهن ناهشیار (ناخودآگاه). روش های تداعی آزاد و تعبیر رؤیا را ابداع کرد که از فنون پایۀ روان کاویاند. تأثیر نیروهای ناخودآگاه بر افکار و اعمال اشخاص، دستاورد فروید بود؛ او این نظریۀ بحث انگیز را نیز مطرح کرد که ریشۀ روان رنجوریهای بزرگ سالی، واپس راندن تمایلات جنسی در کودکی است. برخی از کتاب های مهم اوست:تعبیر رؤیا (۱۹۰۰)؛ ورای اصل لذت (۱۹۲۰)؛من و نهاد (۱۹۲۳)؛ تمدن و ناخشنودی های آن (۱۹۳۰). تأثیر او در جهان به حدی گسترده بوده که امروز، تقریباً در همۀ شاخه های فکری، مشهود است. فروید از ۱۸۸۶ تا ۱۹۳۸ در وین مطب خصوصی داشت و نظریه ها و نوشته هایش را عمدتاً از مطالعه بر روی بیماران خود، استنتاج کرد که بیشتر زنان میان سال طبقۀ متوسط بودند. فروید ابداع کنندۀ بیشتر اصطلاحات روان کاوی بود که بسیاری از آن ها به همان صورت رواج عام یافت. نظریه های او نحوۀ تفکر مردم دربارۀ سرشت انسان را تغییر داد و سبب نگرشی آزادتر به موضوعات جنسی شد. امروزه اعتقاد بر این است که رفتار ضد اجتماعی اغلب ناشی از نیروهای ناخودآگاه است، و این مفاهیم جدید به بیان جامع تر وضعیت انسان در هنر و ادبیات انجامیده است. با وجود این، نظریه های فروید بین روان شناسان و روان پزشکان اختلاف نظرهایی ایجاد کرده است و روش های روان کاوی او در همۀ موارد کاربردی نیست. فروید در فرایبورگ، موراوی (نام قدیمی پرژیبور در جمهوری چک) متولد شد. تحصیلات پزشکی را از ۱۸۷۳ در وین آغاز و زیر نظر ارنست ویلهلم فون بروک کار کرد. در این دوره، فروید عضو تیمی پژوهشی بود که آثار بی حس کنندگی موضعی کوکائین را کشف کردند. در ۱۸۸۴ در بیمارستان وین پزشک دستیار شد و در ۱۸۸۵ سمت مدرس عصب شناسی را یافت. در همان سال مطالعۀ هیپنوتیسم، به منزلۀ روش درمان بیماری هیستری، را زیر نظر فیزیولوژیست فرانسوی، ژان شارکو، در بیمارستان سالتیتریر پاریس آغاز کرد. او از این عقیدۀ شارکو که هیستری منشأ روانی دارد و افکار ممکن است تغییرات جسمی ایجاد کنند متأثر بود. در ۱۸۸۶ با این نخستین الهام، که به پیدایش روان کاوی انجامید، به وین بازگشت. فروید در زمینۀ هیستری متأثر از پژوهش یوزف برویر، پزشک وینی، نیز بود و در ۱۸۹۳ او و برویر کتاب مطالعاتی دربارۀ هیستری را منتشر کردند. این کتاب کلیاتی از این نظریه است که درمان هیستری با هیپنوتیسم ممکن است. این روش مبتنی بر آزادسازی عقاید موجد این بیماری از ناخودآگاه است. فروید در ۱۸۹۵ فن تداعی آزاد را که سبب علاقۀ او به تعبیر رؤیا شد، جانشین هیپنوتیسم کرد. از آن پس به مطالعات خود و کشفیات حاصل از آن ها در روان کاوی سرعت بخشید و به ترتیب کتاب های تعبیر رؤیا (۱۹۰۰)، آسیب شناسی روانی زندگی روزمره (۱۹۰۴) و سه رساله در مورد نظریۀ جنسی (۱۹۰۵) را به چاپ رساند. در کتاب تعبیر رؤیا، این عقیدۀ مهم را مطرح کرد که اجزای به خاطر آورده شده در رؤیاها نماد فعالیت ذهن ناخودآگاه در حین خواب است یعنی، زمانی که اراده فعال نیست و خویشتن داری آگاهانه موقتاً متوقف می شود. نظریات او مخالفت های فراوانی برانگیخت، چون تأکید او بر این که تقریباً همۀ روان رنجوری ها ناشی از سرکوبی امیال جنسی است، از لحاظ اخلاقی برای مردم آن زمان تکان دهنده بود. با وجود این، ناظران آگاه به مواردی پی بردند و درنتیجۀ آن به این آموزه علاقه مند شدند که آشفتگی در رشد جنسی کودک مبین بسیاری از آشفتگی های عاطفی و هیجانی است و تکانه های جنسی، در صورت جهت گیری درست، ممکن است به نیروهایی والایش یابند که الهام بخش موفقیت های بزرگ است. فروید در ۱۹۰۳ محفل روان کاوی وین را تأسیس کرد و تا ۱۹۰۶ شاخه هایی از آن در چندین کشور دیگر به وجود آمد. تأثیر او تا ۱۹۰۸ گسترش بیشتری یافت و نخستین کنگرۀ بین المللی روان کاوی در سالزبورگ اتریش برگزار شد و در ۱۹۰۹ انجمن بین المللی روان کاوی تشکل یافت. پس از اشغال وین به دست نازی ها، در ۱۹۳۸ به لندن پناهنده شد و یک سال بعد در همان جا درگذشت. از دیگر کتاب های مهم فروید است:شوخی ها و ارتباط آن ها با ناخودآگاه (۱۹۰۵)؛ توتم و تابو (۱۹۱۳)؛ مقدمه ای بر روان کاوی (۱۹۱۷)؛ موسی و یکتاپرستی، که آخرین اثر اوست.
wikijoo: فروید،_زیگموند_(۱۸۵۶ـ۱۹۳۹)