فروغی، محمود (تهران ۱۲۹۴ـ امریکا ۱۳۷۰ش)
سیاستمدار ایرانی و از صاحب منصبان وزارت امور خارجه در سلطنت محمدرضا شاه پهلوی. فرزند محمدعلی فروغی (ذکاء الملک) بود. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در تهران به پایان برد و در ۱۳۱۷ش از دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران فارغ التحصیل شد. در ۱۳۱۹ به وزارت امور خارجه راه یافت و طی ۳۰ سال خدمت در آن وزارتخانه عهده دار مناصبی از این قرار شد: رئیس ادارات سیاسی و کارگزینی و اطلاعات (۱۳۱۹ـ۱۳۲۳)؛ دبیر اول سفارت ایران در لندن (۱۳۲۳ـ۱۳۲۷)؛ سرکنسول ایران در نیویورک (۱۳۲۹ـ۱۳۳۵)؛ سفیر ایران در برزیل (۱۳۳۶ـ۱۳۴۰)؛ معاون و کفیل وزارت امور خارجه و سفیر ایران در سوئیس (۱۳۴۰ـ۱۳۴۱)؛ سفیر ایران در امریکا و سفیر فوق العاده در مکزیک و ونزوئلا (۱۳۴۱ـ۱۳۴۴)؛ سفیر ایران در افغانستان (۱۳۴۴ـ۱۳۵۰). فروغی در ۱۳۵۰ از خدمات دولتی بازنشسته و رئیس مؤسسۀ روابط بین المللی وابسته به وزارت خارجه شد (۱۳۵۲ـ۱۳۵۷). وی بعد از پیروزی انقلاب اسلامی به امریکا رفت و به عضویت علمی دانشگاه جُرج تاونِ واشینگتن درآمد. فروغی اهل تحقیق و پژوهش در متون فارسی و عربی بود و با مکاتب فلسفی آشنایی داشت. از وی جز ترجمۀ کتابی از زبان پرتغالی به فارسی، خاطرات ارزشمندی دربردارندۀ برخی وقایع بسیار مهم تاریخ معاصر ایران با عنوان خاطرات محمود فروغی منتشر شده است (۱۳۸۳).
سیاستمدار ایرانی و از صاحب منصبان وزارت امور خارجه در سلطنت محمدرضا شاه پهلوی. فرزند محمدعلی فروغی (ذکاء الملک) بود. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در تهران به پایان برد و در ۱۳۱۷ش از دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران فارغ التحصیل شد. در ۱۳۱۹ به وزارت امور خارجه راه یافت و طی ۳۰ سال خدمت در آن وزارتخانه عهده دار مناصبی از این قرار شد: رئیس ادارات سیاسی و کارگزینی و اطلاعات (۱۳۱۹ـ۱۳۲۳)؛ دبیر اول سفارت ایران در لندن (۱۳۲۳ـ۱۳۲۷)؛ سرکنسول ایران در نیویورک (۱۳۲۹ـ۱۳۳۵)؛ سفیر ایران در برزیل (۱۳۳۶ـ۱۳۴۰)؛ معاون و کفیل وزارت امور خارجه و سفیر ایران در سوئیس (۱۳۴۰ـ۱۳۴۱)؛ سفیر ایران در امریکا و سفیر فوق العاده در مکزیک و ونزوئلا (۱۳۴۱ـ۱۳۴۴)؛ سفیر ایران در افغانستان (۱۳۴۴ـ۱۳۵۰). فروغی در ۱۳۵۰ از خدمات دولتی بازنشسته و رئیس مؤسسۀ روابط بین المللی وابسته به وزارت خارجه شد (۱۳۵۲ـ۱۳۵۷). وی بعد از پیروزی انقلاب اسلامی به امریکا رفت و به عضویت علمی دانشگاه جُرج تاونِ واشینگتن درآمد. فروغی اهل تحقیق و پژوهش در متون فارسی و عربی بود و با مکاتب فلسفی آشنایی داشت. از وی جز ترجمۀ کتابی از زبان پرتغالی به فارسی، خاطرات ارزشمندی دربردارندۀ برخی وقایع بسیار مهم تاریخ معاصر ایران با عنوان خاطرات محمود فروغی منتشر شده است (۱۳۸۳).