فروغی بَسطامی، عَبّاس (کربلا ۱۲۱۳ـ۱۲۷۴ق)
شاعر ایرانی. پدرش از مردم بسطام بود. در جوانی به ایران رفت و در ساری اقامت گزید. پس از چندی با عمویش به تهران رفت و غزلی را که در مدح فتحعلی شاه قاجار سروده بود، به وی داد و شاه او را نزد شجاع السلطنه به خراسان فرستاد. منشی شجاع السلطنه شد و پس از چندی به سبب انتساب به امیرزاده فروغ الدوله تخلص خود را از مسکین به فروغی بگردانید. پس از آن با شجاع السلطنه به کرمان و سپس تهران رفت و تا زمان محمدشاه در تهران بود. سپس به عتبات رفت. فروغی در زمان ناصرالدین شاه نیز مورد احترام وی بود. در غزل سرایی استاد بود. شعر او ساده و روان و سرشار از احساس و طراوت است و از این جهت به شعر سعدی شباهت دارد. از دانش های رایج روزگارش بهرۀ چندانی نداشت، اما به نقل از ادوارد براون بالقوه شاعر بود. دیوان کامل فروغی بسطامی به کوشش حسین نخعی به چاپ رسیده است (تهران، ۱۳۳۶ش).
شاعر ایرانی. پدرش از مردم بسطام بود. در جوانی به ایران رفت و در ساری اقامت گزید. پس از چندی با عمویش به تهران رفت و غزلی را که در مدح فتحعلی شاه قاجار سروده بود، به وی داد و شاه او را نزد شجاع السلطنه به خراسان فرستاد. منشی شجاع السلطنه شد و پس از چندی به سبب انتساب به امیرزاده فروغ الدوله تخلص خود را از مسکین به فروغی بگردانید. پس از آن با شجاع السلطنه به کرمان و سپس تهران رفت و تا زمان محمدشاه در تهران بود. سپس به عتبات رفت. فروغی در زمان ناصرالدین شاه نیز مورد احترام وی بود. در غزل سرایی استاد بود. شعر او ساده و روان و سرشار از احساس و طراوت است و از این جهت به شعر سعدی شباهت دارد. از دانش های رایج روزگارش بهرۀ چندانی نداشت، اما به نقل از ادوارد براون بالقوه شاعر بود. دیوان کامل فروغی بسطامی به کوشش حسین نخعی به چاپ رسیده است (تهران، ۱۳۳۶ش).