ژیلا حسینی مشهور به فروغ شعر کردی ( ۳۱ شهریور ۱۳۴۳ – ۶ مهر ۱۳۷۵ ) نویسنده و شاعر نوپرداز معاصر اهل ایران، کردستان است. سه مجموعه شعر از او منتشر شده که به زبان های کردی و فارسی سروده شده اند. او اولین زن شاعر نوپرداز است که در ادبیات کردی، سرایش شعر نو را آغاز نمود.
... [مشاهده متن کامل]
ژیلا حسینی در شهریور ۱۳۴۳ در شهر سقز به دنیا آمد. پدربزرگش خوشنویس و شاعر بود و پدرش هنردوست و روشنفکر و او را به سرودن شعر تشویق می نمود. او از دوران نوجوانی شعر می نوشت و از اوایل دهه شصت در دوران انقلاب فرهنگی شروع به تجربه در سبک های مختلف شعری نمود و چندین سال بعد سبک و قالب شعری که به روحیات و تفکرات و احساسات او همخوان بود انتخاب نمود. هر چند شروع کار بسیار سخت بود اما ناامید نشد و به گونه ای اشعارش را می سرود که با روزگار جدید و مسائل اجتماعی پیرامون و مهم تر از همه مسائل زنان مرتبط بود. این اولین بار بود که زنی عرصه های جدید هنری را تجربه نموده و حساسترین مسائل روز جامعه را با نظمی جدید فریاد می زد. گرایش اشعارش به نشان دادن مظلومیت زن و حقوق زنان آنهم در جامعه مردسالار دهه های پنجاه و شصت شمسی، تا آنجایی پیش رفت که حتی زندگی خانوادگی اش را تحت تأثیر قرار داد. او در نهایت توانست تأثیری عمیقی بر تفکرات مردم منجمله شعرا و هنرمندان دیگر بگذارد به گونه ای که امروز شاهد حضور فراوان زنان شاعر و هنرمند در عرصه های مختلف هنری و آفرینش آثار ادبی ذی قیمت هستیم. او در هفتم مهرماه ۱۳۷۵ در سفرش به تهران و دیدار شاعر نامدار کرد شیرکو بیکس بر اثر حادثه تصادف درگذشت. در مراسم خاکسپاری او جمعیت بزرگی از هنرمندان و شاعران از سراسر کشور و همچنینی کشورهای همسایه حضور داشتند و شیرکو بی کس قطعه ای سعر نو در سوگ او سرود.
در عرصه ادبیات کردی، شعر نو بعد از جنگ جهانی اول و با پیشگامی شاعرانی چون رشید نجیب، رحمان بگ نفوس، شیخ صالح شیخ نوری در دههٔ چهارم قرن بیستم آغاز و توسط عبدالله سلیمان گوران پدر شعر نو کردی به عرصهٔ ادبیات کردی وارد شد. نیما یوشیج و عبدالله گوران، پدید آورندگان شعر نو در زبان های فارسی و کردی، مسیر مشابهی را در جریان نوگرایی خود در عرصهٔ شعر پیمودند. از این شاعران می توان به عنوان شاعران اجتماعی یاد کرد زیرا مسائل اجتماعی و سیاسی آن روزگار تأثیر عمیقی بر شعر آنها گذاشته است. بدین ترتیب شعر نو با مسائل اجتماعی و سیاسی آمیخته است و این مسائل هستند که کیفیت زندگی مردم را رقم می زنند. این خصوصیت چیزی بود که ژیلا حسینی را عمیقاً تحت تأثیر قرار داد. ژیلا با نوشتن داستانی که آن را «برباد رفته» نامید دوره هنری خود را شروع و در عرصه شعر نو به عنوان شاعری نوگرا کارش را ادامه داد و به این دلیل شهرت یافت که در بین زنان شاعر در عرصه ادبیات کردی و شعر نو پیشرو بود. او زبان شعر را از قالب مردانه اش خارج و با استعاره و تشبیه و شکوه و پرداختن به مفاهیم اجتماعی زن و تنهایی زن، اشعارش را سرود.
... [مشاهده متن کامل]
ژیلا حسینی در شهریور ۱۳۴۳ در شهر سقز به دنیا آمد. پدربزرگش خوشنویس و شاعر بود و پدرش هنردوست و روشنفکر و او را به سرودن شعر تشویق می نمود. او از دوران نوجوانی شعر می نوشت و از اوایل دهه شصت در دوران انقلاب فرهنگی شروع به تجربه در سبک های مختلف شعری نمود و چندین سال بعد سبک و قالب شعری که به روحیات و تفکرات و احساسات او همخوان بود انتخاب نمود. هر چند شروع کار بسیار سخت بود اما ناامید نشد و به گونه ای اشعارش را می سرود که با روزگار جدید و مسائل اجتماعی پیرامون و مهم تر از همه مسائل زنان مرتبط بود. این اولین بار بود که زنی عرصه های جدید هنری را تجربه نموده و حساسترین مسائل روز جامعه را با نظمی جدید فریاد می زد. گرایش اشعارش به نشان دادن مظلومیت زن و حقوق زنان آنهم در جامعه مردسالار دهه های پنجاه و شصت شمسی، تا آنجایی پیش رفت که حتی زندگی خانوادگی اش را تحت تأثیر قرار داد. او در نهایت توانست تأثیری عمیقی بر تفکرات مردم منجمله شعرا و هنرمندان دیگر بگذارد به گونه ای که امروز شاهد حضور فراوان زنان شاعر و هنرمند در عرصه های مختلف هنری و آفرینش آثار ادبی ذی قیمت هستیم. او در هفتم مهرماه ۱۳۷۵ در سفرش به تهران و دیدار شاعر نامدار کرد شیرکو بیکس بر اثر حادثه تصادف درگذشت. در مراسم خاکسپاری او جمعیت بزرگی از هنرمندان و شاعران از سراسر کشور و همچنینی کشورهای همسایه حضور داشتند و شیرکو بی کس قطعه ای سعر نو در سوگ او سرود.
در عرصه ادبیات کردی، شعر نو بعد از جنگ جهانی اول و با پیشگامی شاعرانی چون رشید نجیب، رحمان بگ نفوس، شیخ صالح شیخ نوری در دههٔ چهارم قرن بیستم آغاز و توسط عبدالله سلیمان گوران پدر شعر نو کردی به عرصهٔ ادبیات کردی وارد شد. نیما یوشیج و عبدالله گوران، پدید آورندگان شعر نو در زبان های فارسی و کردی، مسیر مشابهی را در جریان نوگرایی خود در عرصهٔ شعر پیمودند. از این شاعران می توان به عنوان شاعران اجتماعی یاد کرد زیرا مسائل اجتماعی و سیاسی آن روزگار تأثیر عمیقی بر شعر آنها گذاشته است. بدین ترتیب شعر نو با مسائل اجتماعی و سیاسی آمیخته است و این مسائل هستند که کیفیت زندگی مردم را رقم می زنند. این خصوصیت چیزی بود که ژیلا حسینی را عمیقاً تحت تأثیر قرار داد. ژیلا با نوشتن داستانی که آن را «برباد رفته» نامید دوره هنری خود را شروع و در عرصه شعر نو به عنوان شاعری نوگرا کارش را ادامه داد و به این دلیل شهرت یافت که در بین زنان شاعر در عرصه ادبیات کردی و شعر نو پیشرو بود. او زبان شعر را از قالب مردانه اش خارج و با استعاره و تشبیه و شکوه و پرداختن به مفاهیم اجتماعی زن و تنهایی زن، اشعارش را سرود.
