فروافتادگی بند ناف

فروافتادگی بند ناف یا پرولاپس بند ناف ( به انگلیسی: Umbilical cord prolapse ) زمانی رخ می دهد که طناب نافی پیش از جنین، از رحم خارج شود. از فوریت های مامایی طی دوران بارداری یا زایمان به شمار می آید. افتادگی بند ناف در حدود ۱ مورد از هر ۵۰۰ بارداری رخ می دهد. خطر مرگ نوزاد حدود ۱۰٪ است. با این حال، بیشتر این خطرات به دلیل ناهنجاری های مادرزادی یا نارس بودن است.
پرولاپس بند ناف اغلب با پارگی پرده های مایع درون شامه amnion همراه است با پارگی پرده ها جنین به سمت پایین و به داخل حفره لگن حرکت می کند و به طناب نافی فشار وارد می کند در نتیجه خون رسانی به جنین دچار اختلال می شود. [ ۱]
• طویل بودن بند ناف
• وزن کم هنگام تولد
• چندقلویی
• پارگی زودرس پرده های مایع آمنیون
• پلی هیدرآمنیوس
• پرزانتاسیونهای نامناسب مانند عضو نما صورت، شانه یا مرکب باشد.
در صورتی که بدنبال پاره شدن یا پاره کردن پرده های درون شامه و برون شامه Chorion، اختلال در تعداد ضربان قلب جنین ایجاد شود باید به فکر سقوط بند ناف بود اختلالاتی همچون کاهش ضربان قلب به صورت پایدار[ ۲] یا شیوع کمتر[ ۳] متغیر وجود دارد.
سه نوع افتادگی ناف وجود دارد که می تواند رخ دهد:
• افتادگی بندناف آشکار overt prolapse: نزول بند ناف از عضو پرزانته جنین؛در واقع بندناف عضو پرزانته ی کاذب می شود. این متداول ترین نوع افتادگی بند ناف است. فقط در صورتی رخ میدهد که غشای جنینی پاره شده باشد.
• افتادگی بندناف مخفی occult prolapse: نزول بند ناف در کنار عضو پرزانته جنین، اما از عضو پرزانته جنین پیشرفت نکرده است. افتادگی بند ناف مخفی می تواند با غشای دست نخورده یا پارگی رخ دهد.
• نمایش نافی ( بند ناف ) funic presentation: وجود بند ناف بین عضو پرزانته جنین و غشای جنینی. در این حالت، بند ناف از دهانه رحم عبور نکرده و غشا هنوز پاره نشده است.
درمان معمول افتادگی بند ناف در شرایط بارداری مناسب شامل زایمان فوری با سریعترین و مطمین ترین روش ممکن است. معمولا سزارین نیاز است، به خصوص اگر زایمان زودرس باشد. با این حال اگر از نظر بالینی تشخیص داده شود که زایمان واژینال مطمین تر یا سریع تر است اولویت با زایمان واژینال خواهد بود.
اگر به کمک سونوگرافی فعالیت قلب جنین مشاهده نشود و قرار جنین طولی باشد بهتر است زایمان طبیعی صورت گیرد.