خدنگی که پیکانْش ْ بدبید برگ
فرودوخت بر تارک ترگ ترگ.
فردوسی.
|| نگریستن. خیره گشتن و یا چشم فروبستن : به زر چشم خود را فرودوختی
جهان را به دینار بفروختی.
فردوسی.
دیده فرودوختم تا نه به دوزخ بردباز نظر می کنم سخت بهشتی وشی.
سعدی.
مگر از شوخی تذروان بودکه فرودوختند دیده باز.
سعدی.