فرو دریدن

لغت نامه دهخدا

فرودریدن. [ ف ُ دَ دَ ] ( مص مرکب ) خراب شدن. واریز کردن چاه و جز آن. ( یادداشت بخط مؤلف ): تهور؛ فرودریدن بنا. انقیاض ؛ فرودریدن دیوار. ( منتهی الارب ). || شکاف برداشتن. ( یادداشت بخط مؤلف ) :
چون دسته شد خمیده و گنبد فرودرید
کم شد مزه ، بزه نتوان کرد زین فزون.
سوزنی.
|| شکافتن. پاره کردن : زن خود را به قتل آورد، پس شکم خود را فرودرید. ( ترجمه تاریخ یمینی ).

فرهنگ فارسی

خراب شدن . واریز کردن چاه و جز آن .

پیشنهاد کاربران

فرودریدن ؛ واژگون شدن. منهدم گشتن : انهیار، تهور، تهیر؛ فرودریدن بنا. ( از منتهی الارب ) . هدم ؛ آنچه از کرانه چاه فرودریده درچاه افتاده باشد. ( منتهی الارب ) . رجوع به فرودریدن در ردیف خود شود.
فرودریدن ؛ شکافتن. پاره کردن :
ای روزرفتگان جگر شب فرودرید
آن آفتاب از آن جگر شب برآورید.
خاقانی.

بپرس