فرهنگ فارسی معین معروف به فرهنگ معین یکی از فرهنگ های لغت یک زبانهٔ نامدار و بارز به فارسی است. نویسندهٔ این فرهنگ محمد معین و ناشر آن مؤسسهٔ انتشاراتیِ امیرکبیر ( در تهران ) است. «ویرایش متوسطِ» این فرهنگ نخستین بار در سال ۱۳۵۱ پس از درگذشت محمد معین و با کوشش سید جعفر شهیدی انتشار یافت.
... [مشاهده متن کامل]
فرهنگ فارسی معین در شش مجلد تدوین شده و بارها، در ایران به چاپ رسیده است.
عبدالرحیم جعفری در خاطرات خود به مذاکرات اولیه با معین اشاره می کند که قرار بوده این فرهنگ در یک جلد ۱٬۵۰۰ تا ۱٬۶۰۰ صفحه ای چاپ شود و ۱٬۰۰۰ تا ۱٬۱۰۰ صفحهٔ آن شامل لغات و ۵۰۰ تا ۶۰۰ صفحهٔ آن شامل اعلام باشد.
فرهنگ ( متوسط ) معین شامل ۳ بخش لغات، ترکیبات خارجی و اعلام آن است که هرکدام از این ۳ بخش دارای مشخصاتی به شرح زیر است:
• الف – بخش لغات شامل ( مواد، املاء، تلفظ، اصل و ریشه، دستور، معانی و مفاهیم، شواهد و امثله، مترادف و متضاد، توضیح، لغات مصوب فرهنگستان )
• ب – بخش ترکیبات خارجی شامل ( مواد املاء، تلفظ، اصل و ریشه، دستور، معانی و شرح اعلام، شواهد، توضیح، تواریخ، نام های مصوب فرهنگستان ) است. به طور کلی با استفاده از فرهنگ معین می توان اطلاعاتی از واژگان و اصطلاحات فارسی ( ایرانی، عربی، ترکی، مغولی، هندی و واژگان زبان های اروپایی مستعمل در فارسی ) اعم از فصیح و عامیانه پی برد، و از تلفظ، معرفت بر ریشه و وجه اشتقاق و ترکیبات و ترکیبات کلمات آگاهی یافت.
معین با اعتقاد بر اینکه هیچ فرهنگ کاملی کار یک تن نباید و نمی تواند باشد، با همکاری گروهی دوستان فاضل و بالغ بر ۴۰۰ دانشجو در طی ۲۰ سال و با استفاده از ۳۰۰ هزار فیش کار تنظیم فرهنگ را به پیش برد. معین برای بیان بهتر تلفظ ها از حروف لاتین استفاده کرد.
محمد معین در پیشگفتار چاپ نخست کتابش تأکید کرده بود که فرهنگ معین وقتی رضایتش را فراهم می کند که دستِ کم سه بار کاملاً ویرایش شود، اما عمرش برای پایان یکبار این فرهنگ هم کافی نبود. به علت سکته نابه هنگام معین، بخش های پایانی از اعلام ( نشانه ها ) نیمه کاره ماند که پس ازآن بدست جعفر شهیدی به فرجام رسیده و به آن افزوده شد.
فرهنگ معین تنها فرهنگ بزرگی است که تنها دورهٔ شش جلدی آن ارزشمند است؛ چراکه در زمان محمد معین و تصدی نشر بدستِ عبدالرحیم جعفری، که بانی مالیِ این کار بود، تنها همین فرهنگ منتشر شد و در قاعده هر فرهنگ دیگری که از ایشان با نامِ «فرهنگ فارسی معین» و «فرهنگ معین» منتشر شود، ارزش علمی ( دانشیک ) ندارد و نباید بر آن نام «معین» را نهاد و هدف از انتشارِ چنان اثری تنها سوءاستفاده از اعتبار و شهرت این نام برای فروش فرهنگ های دیگر است.
... [مشاهده متن کامل]
فرهنگ فارسی معین در شش مجلد تدوین شده و بارها، در ایران به چاپ رسیده است.
عبدالرحیم جعفری در خاطرات خود به مذاکرات اولیه با معین اشاره می کند که قرار بوده این فرهنگ در یک جلد ۱٬۵۰۰ تا ۱٬۶۰۰ صفحه ای چاپ شود و ۱٬۰۰۰ تا ۱٬۱۰۰ صفحهٔ آن شامل لغات و ۵۰۰ تا ۶۰۰ صفحهٔ آن شامل اعلام باشد.
فرهنگ ( متوسط ) معین شامل ۳ بخش لغات، ترکیبات خارجی و اعلام آن است که هرکدام از این ۳ بخش دارای مشخصاتی به شرح زیر است:
• الف – بخش لغات شامل ( مواد، املاء، تلفظ، اصل و ریشه، دستور، معانی و مفاهیم، شواهد و امثله، مترادف و متضاد، توضیح، لغات مصوب فرهنگستان )
• ب – بخش ترکیبات خارجی شامل ( مواد املاء، تلفظ، اصل و ریشه، دستور، معانی و شرح اعلام، شواهد، توضیح، تواریخ، نام های مصوب فرهنگستان ) است. به طور کلی با استفاده از فرهنگ معین می توان اطلاعاتی از واژگان و اصطلاحات فارسی ( ایرانی، عربی، ترکی، مغولی، هندی و واژگان زبان های اروپایی مستعمل در فارسی ) اعم از فصیح و عامیانه پی برد، و از تلفظ، معرفت بر ریشه و وجه اشتقاق و ترکیبات و ترکیبات کلمات آگاهی یافت.
معین با اعتقاد بر اینکه هیچ فرهنگ کاملی کار یک تن نباید و نمی تواند باشد، با همکاری گروهی دوستان فاضل و بالغ بر ۴۰۰ دانشجو در طی ۲۰ سال و با استفاده از ۳۰۰ هزار فیش کار تنظیم فرهنگ را به پیش برد. معین برای بیان بهتر تلفظ ها از حروف لاتین استفاده کرد.
محمد معین در پیشگفتار چاپ نخست کتابش تأکید کرده بود که فرهنگ معین وقتی رضایتش را فراهم می کند که دستِ کم سه بار کاملاً ویرایش شود، اما عمرش برای پایان یکبار این فرهنگ هم کافی نبود. به علت سکته نابه هنگام معین، بخش های پایانی از اعلام ( نشانه ها ) نیمه کاره ماند که پس ازآن بدست جعفر شهیدی به فرجام رسیده و به آن افزوده شد.
فرهنگ معین تنها فرهنگ بزرگی است که تنها دورهٔ شش جلدی آن ارزشمند است؛ چراکه در زمان محمد معین و تصدی نشر بدستِ عبدالرحیم جعفری، که بانی مالیِ این کار بود، تنها همین فرهنگ منتشر شد و در قاعده هر فرهنگ دیگری که از ایشان با نامِ «فرهنگ فارسی معین» و «فرهنگ معین» منتشر شود، ارزش علمی ( دانشیک ) ندارد و نباید بر آن نام «معین» را نهاد و هدف از انتشارِ چنان اثری تنها سوءاستفاده از اعتبار و شهرت این نام برای فروش فرهنگ های دیگر است.
