فرهنگ شفاهی

سنت شفاهی ( انگلیسی: Oral tradition ) و فرهنگی شفاهی، ماده ای فرهنگی، و سنتی ست که شفاهاً از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود. پیام ها یا شواهد، در گفتارها و آواها به صورت شفاهی منتقل می شوند، و ممکن است، برای مثال، به صورت های افسانه ها، مَثَل ها، تصنیف ها، آهنگ ها، یا سرودها دربیایند. بدین ترتیب، این برای یک جامعه امکان پذیر است که واجد تاریخ شفاهی، ادبیات شفاهی، حقوق شفاهی و دیگر دانش های میان نسلی باشد، بدون این که هیچ خط نوشتاری داشته باشد.
گاه یک تعریف مضیق تر از سنت شفاهی مناسب است. جامعه شناسان ممکن است تأکید کنند که برای تمایز میان سنت شفاهی، و شواهد یا تاریخ شفاهی، لازم است ماده ای فرهنگی، میان گروهی از مردم، در طول نسل های متوالی، به طور مشترک باقی بماند. در یک مفهوم کلی، «سنت شفاهی»، به انتقال مواد فرهنگی از طریق سخنان شفاهی اشاره می کند، و آن قدر مدت طولانی ای وجود داشته است، که توصیف کنندهٔ کلیدی فولکلور باشد ( این معیاری ست که دیگر توسط همهٔ پژوهش گران فولکلور چندان جدی گرفته نمی شود ) .
به عنوان یک رشتهٔ دانش گاهی، سنت شفاهی به مجموعه ای از موضوعات تحت مطالعه و روشی اشاره می کند که آن موضوعات با آن مورد مطالعه قرار می گیرند ــ روش این رشته ممکن است به طور جداگانه «نظریهٔ سنت شفاهی»، «نظریهٔ ترکیب شفاهی ـ مَثَلی»، و «نظریهٔ پَری ـ لُرد» ( دو تن از بنیان گذاران آن ) خوانده شود. مطالعهٔ سنت شفاهی از رشتهٔ دانش گاهی تاریخ شفاهی متمایز است، که این دومی، به ثبت وضبط خاطرات شخصی کسانی می پردازد که دوره ها یا روی دادهای تاریخی را تجربه کرده اند. سنت شفاهی هم چنین از مطالعهٔ شفاهی بودن متمایز است، که می تواند به عنوان اندیشه و بیان شفاهی اش در جوامعی تعریف شود، که در آن ها، فناوری های باسوادی ( به ویژه نگارش و چاپ ) برای بیش ترینهٔ جمعیت ناآشناست.