فرهنگ امنیت مجموعه اقداماتی است که توسط فعالان، به ویژه آنارشیست های معاصر، برای جلوگیری یا کاهش اثرات نظارت، آزار و اذیت پلیس و کنترل حکومتی مورد استفاده قرار می گیرد.
فرهنگ امنیت این احتمال را درمی یابد که فضاها و جنبش های آنارشیستی توسط مخبرها یا عوامل اطلاعاتی مخفی یا نفوذگران تحت نظارت هستند. فرهنگ امنیت دارای سه مؤلفه است: تعیین زمان و چگونگی نظارت، محافظت از جوامع آنارشیست در صورت نفوذ احتمالی و پاسخ به نقض امنیت. ریشه این ایده نامشخص است؛ لیکن برخی از آنارشیست ها پیدایش آن را در جنبش های جدید اجتماعی دهه ۱۹۶۰ باز می شناسند، که در آن زمان هدف مورد هدف پروژه COINTELPRO دفتر تحقیقات فدرال بودند. کریستین ام. رابینسون، جامعه شناس، فرهنگ امنیتی را پاسخی به برچسب زدن به آنارشیست ها به عنوان عناصر تروریستی می داند که پس از حملات ۱۱ سپتامبر رواج یافته بود.
... [مشاهده متن کامل]
جغرافیدان ناتان ال. کلائت فرهنگ امنیتی را "روشی برای پرورش یک ساختار عاطفی جدید" توصیف می کند. شان پارسون، دانشمند علوم سیاسی، تعریف زیر را ارائه می دهد: «فرهنگ امنیتی… شامل قوانینی است من جمله عدم افشای نام کامل و سابقه فعالیت شخص یا هر چیز دیگری که می تواند برای شناسایی فرد یا دیگران توسط مقامات استفاده شود. هدف فرهنگ امنیتی تضعیف رخنهٔ نفوذی ها و "آدم رباهاً است که به گروه ها امکان می دهد با خیال راحت تری دست به اقدامات غیرقانونی بزنند و نگرانی کمتری برای دستگیری داشته باشند. " محقق رسانه ای، لورا پورتوود استاکر، فرهنگ امنیتی را چنین تعریف می کند: "هنجارهای حریم خصوصی و کنترل اطلاعات که توسط آنارشیست ها در پاسخ به نفوذ منظم به گروه های آن ها و نظارت توسط پرسنل اجرای قانون ایجاد شده است. "
فرهنگ امنیتی شامل کنار گذاشتن تاکتیک های سیاسی مقابله ای نیست؛ بلکه از پرداختن به چنین روش هایی دوری کرده و متمرکز بر انجام عمل ناهنجار و در عین حال عدم شناسایی فرد است. مدافعان فرهنگ امنیتی قصد دارند شیوه های آن را غریزی، خودکار یا ناخودآگاه جلوه دهند. شرکت کنندگان در جنبش های آنارشیستی فرهنگ امنیتی را برای توانایی عملکرد خود، به ویژه در زمینه جنگ علیه تروریسم حیاتی می دانند.
فرهنگ امنیت این احتمال را درمی یابد که فضاها و جنبش های آنارشیستی توسط مخبرها یا عوامل اطلاعاتی مخفی یا نفوذگران تحت نظارت هستند. فرهنگ امنیت دارای سه مؤلفه است: تعیین زمان و چگونگی نظارت، محافظت از جوامع آنارشیست در صورت نفوذ احتمالی و پاسخ به نقض امنیت. ریشه این ایده نامشخص است؛ لیکن برخی از آنارشیست ها پیدایش آن را در جنبش های جدید اجتماعی دهه ۱۹۶۰ باز می شناسند، که در آن زمان هدف مورد هدف پروژه COINTELPRO دفتر تحقیقات فدرال بودند. کریستین ام. رابینسون، جامعه شناس، فرهنگ امنیتی را پاسخی به برچسب زدن به آنارشیست ها به عنوان عناصر تروریستی می داند که پس از حملات ۱۱ سپتامبر رواج یافته بود.
... [مشاهده متن کامل]
جغرافیدان ناتان ال. کلائت فرهنگ امنیتی را "روشی برای پرورش یک ساختار عاطفی جدید" توصیف می کند. شان پارسون، دانشمند علوم سیاسی، تعریف زیر را ارائه می دهد: «فرهنگ امنیتی… شامل قوانینی است من جمله عدم افشای نام کامل و سابقه فعالیت شخص یا هر چیز دیگری که می تواند برای شناسایی فرد یا دیگران توسط مقامات استفاده شود. هدف فرهنگ امنیتی تضعیف رخنهٔ نفوذی ها و "آدم رباهاً است که به گروه ها امکان می دهد با خیال راحت تری دست به اقدامات غیرقانونی بزنند و نگرانی کمتری برای دستگیری داشته باشند. " محقق رسانه ای، لورا پورتوود استاکر، فرهنگ امنیتی را چنین تعریف می کند: "هنجارهای حریم خصوصی و کنترل اطلاعات که توسط آنارشیست ها در پاسخ به نفوذ منظم به گروه های آن ها و نظارت توسط پرسنل اجرای قانون ایجاد شده است. "
فرهنگ امنیتی شامل کنار گذاشتن تاکتیک های سیاسی مقابله ای نیست؛ بلکه از پرداختن به چنین روش هایی دوری کرده و متمرکز بر انجام عمل ناهنجار و در عین حال عدم شناسایی فرد است. مدافعان فرهنگ امنیتی قصد دارند شیوه های آن را غریزی، خودکار یا ناخودآگاه جلوه دهند. شرکت کنندگان در جنبش های آنارشیستی فرهنگ امنیتی را برای توانایی عملکرد خود، به ویژه در زمینه جنگ علیه تروریسم حیاتی می دانند.
