فرمان سنا ( به لاتین: Senatus Consultum ) به نظر و عقیدهٔ سنای روم در باب یک مسئلهٔ سیاسی اشاره داشت. با تکامل حقوق رومی و سازماندهی نهادی حکومت ( از پادشاهی روم به جمهوری روم و سپس امپراتوری روم ) ارزش و اهمیت آن نیز در طول سده ها دچار تغییراتی می شد.
ترجمهٔ فرانسوی این واژه sénatus - consulte است و در دوران کنسول های فرانسه، امپراتوری اول فرانسه و امپراتوری دوم فرانسه نیز به کار می رفت.
در طول دوران پادشاهی روم، فرمان سنا صرفاً عقیده یا نظر شخصی مجلس سنا بود که هنگامی که پادشاه جویای نظر سنا می شد، به او ارائه می شد و بیش از این دارای اهمیت حقوقی ایی نبود. این حکم در ارتباط با موضوعاتی که پادشاه جویای آن می شد، توسط «مجمع ریش سفیدان»[ یادداشت ۱] به پادشاه ارائه می شد.
در دوران جمهوری روم اوضاع و احوال تغییر یافت، دورانی که در آن سنا به اوج اقتدار خود در فرمانروایی بر روم رسید و سپس با نزدیک شدن به دوران پرینکیپاته و امپراتوری روم به انحطاط رفت. در این دوره، ارزش و اهمیت فرامین سنا به شدت به روابط میان سناتورها و کلانترها بستگی داشت؛ این روابط توضیح می دهد که چگونه یک «نظر یا عقیده ی» یک نهاد ( سنا ) می توانست سرنوشت کل سیاست روم را تعیین کند.
با فروپاشی ماشین سازمانی جمهوری و فرارسیدن پرینکیپاته و امپراتوری روم، اهمیت فرامین سنا نیز به موازات خودِ سنا تغییر یافت. در اینجا شخص امپراتور بود که اراده خود را اِعمال می کرد: او با نطق در سنا، پشتیبانی سناتورها را بدست می آورد و سپس همین نطق خود را به شکل «فرمان سنا» منتشر می کرد؛ به این فرایند «سخنرانی ایراد شدهٔ رئیس در سنا»[ یادداشت ۲] می گفتند. پشتیبانی سناتورها از نطق امپراتور چیزی بیش از یک به رسمیت شناسیِ تشریفاتیِ ارادهٔ امپراتور نبود، امپراتوری که حالا ارشد سنا بود. این فرایند تشریفاتی با گذشت زمان به تدریج کم رنگ شد، و در همان حال ارادهٔ امپراتور نقش پررنگ تری می گرفت؛ به نظر می آید که این «فرمان سنا» به عنوان فرایندی رسمی که با آن قوانین عام وضع می کردند در زمان نروا بلااستفاده شد، با این حال همچنان به عنوان یک منبع حقوقی در کنار ارادهٔ امپراتور باقی ماند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفترجمهٔ فرانسوی این واژه sénatus - consulte است و در دوران کنسول های فرانسه، امپراتوری اول فرانسه و امپراتوری دوم فرانسه نیز به کار می رفت.
در طول دوران پادشاهی روم، فرمان سنا صرفاً عقیده یا نظر شخصی مجلس سنا بود که هنگامی که پادشاه جویای نظر سنا می شد، به او ارائه می شد و بیش از این دارای اهمیت حقوقی ایی نبود. این حکم در ارتباط با موضوعاتی که پادشاه جویای آن می شد، توسط «مجمع ریش سفیدان»[ یادداشت ۱] به پادشاه ارائه می شد.
در دوران جمهوری روم اوضاع و احوال تغییر یافت، دورانی که در آن سنا به اوج اقتدار خود در فرمانروایی بر روم رسید و سپس با نزدیک شدن به دوران پرینکیپاته و امپراتوری روم به انحطاط رفت. در این دوره، ارزش و اهمیت فرامین سنا به شدت به روابط میان سناتورها و کلانترها بستگی داشت؛ این روابط توضیح می دهد که چگونه یک «نظر یا عقیده ی» یک نهاد ( سنا ) می توانست سرنوشت کل سیاست روم را تعیین کند.
با فروپاشی ماشین سازمانی جمهوری و فرارسیدن پرینکیپاته و امپراتوری روم، اهمیت فرامین سنا نیز به موازات خودِ سنا تغییر یافت. در اینجا شخص امپراتور بود که اراده خود را اِعمال می کرد: او با نطق در سنا، پشتیبانی سناتورها را بدست می آورد و سپس همین نطق خود را به شکل «فرمان سنا» منتشر می کرد؛ به این فرایند «سخنرانی ایراد شدهٔ رئیس در سنا»[ یادداشت ۲] می گفتند. پشتیبانی سناتورها از نطق امپراتور چیزی بیش از یک به رسمیت شناسیِ تشریفاتیِ ارادهٔ امپراتور نبود، امپراتوری که حالا ارشد سنا بود. این فرایند تشریفاتی با گذشت زمان به تدریج کم رنگ شد، و در همان حال ارادهٔ امپراتور نقش پررنگ تری می گرفت؛ به نظر می آید که این «فرمان سنا» به عنوان فرایندی رسمی که با آن قوانین عام وضع می کردند در زمان نروا بلااستفاده شد، با این حال همچنان به عنوان یک منبع حقوقی در کنار ارادهٔ امپراتور باقی ماند.
wiki: فرمان سنا