فرمان خودکار ( به انگلیسی: Power steering ) در وسایل نقلیهٔ موتوری با کاهش نیروی مورد نیاز برای تغییر جهت چرخ ها، به راننده این امکان را می دهد که با وارد کردن نیروی کمتری به غربیلک فرمان، به هدایت وسیلهٔ نقلیه بپردازد.
فعال کننده های الکتریکی یا هیدرولیکی، انرژی کنترل شده ای را به این مکانیزم می افزایند تا چرخاندن غربیلک فرمان در سرعت های معمول، و تغییر جهت چرخ ها در مواقعی که خودرو در حالت توقف کامل قرار داشته، یا در حال حرکت با سرعت کم است، زحمت کمتری را برای راننده به همراه داشته باشد. فرمان خودکار همچنین می تواند به گونه ای طراحی شود که نیروهای وارد شده به چرخ های هدایت شونده را به صورت مصنوعی برای راننده شبیه سازی کند.
سامانه های هیدرولیکی فرمان خودکار، با استفاده از یک سیلندر هیدرولیک، که جزئی از یک سامانهٔ خودمهار است، به کاهش نیروی مورد نیاز برای تغییر جهت چرخ ها کمک می کنند. این سامانه ها دارای یک اتصال مکانیکی میان غربیلک فرمان و رابط مکانیکی که چرخ ها را هدایت می کند، هستند. به عبارت دیگر، در صورت ناتوانی سامانهٔ فرمان خودکار ( برای کاهش نیروی مورد نیاز ) ، هدایت چرخ ها تنها با استفاده از نیروی بازوی راننده همچنان امکان پذیر است.
سامانه های برقی فرمان خودکار، برای کمک به هدایت خودرو، به جای سیستم های هیدرولیکی، از موتورهای الکتریکی سود می برند. به طوری که نیروی منتقل شده به فعال کننده ( در این مورد، موتور الکتریکی ) ، همانند انواع هیدرولیکی توسط سایر اجزاء سیستم فرمان خودکار کنترل می شود.
اولین سامانهٔ فرمان خودکاری که بر روی یک خودرو به کار گرفته شد، در سال ۱۸۷۶ توسط مردی با نام خانوادگی فیتز[ الف] بر روی یک خودرو نصب شد. از این فرد اطلاعات بیشتری در دسترس نیست. [ ۱] پس از آن و در سال ۱۹۰۳ چنین سامانه ای بر روی یک کامیون ۵ تنی کلمبیا نصب شد و کارکرد آن به این صورت بود که یک موتور الکتریکی جداگانه به راننده کمک می کرد تا جهت چرخ های جلو را تغییر دهد. [ ۱] [ ۲]
رابرت ئی. توایفوررد[ ب] ، که ساکن پیتسبرگ، پنسیلوانیا بود، در ۳ آوریل سال ۱۹۰۰ میلادی اختراع اولین سیستم چهار چرخ محرک را با نام خود ( شماره امتیاز اختراع ۶۴۶٬۴۷۷ در ایالات متحده ) به ثبت رساند که در این سیستم برای اولین بار از مکانیزم فرمان خودکار مکانیکی استفاده شده بود. [ ۳] [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلففعال کننده های الکتریکی یا هیدرولیکی، انرژی کنترل شده ای را به این مکانیزم می افزایند تا چرخاندن غربیلک فرمان در سرعت های معمول، و تغییر جهت چرخ ها در مواقعی که خودرو در حالت توقف کامل قرار داشته، یا در حال حرکت با سرعت کم است، زحمت کمتری را برای راننده به همراه داشته باشد. فرمان خودکار همچنین می تواند به گونه ای طراحی شود که نیروهای وارد شده به چرخ های هدایت شونده را به صورت مصنوعی برای راننده شبیه سازی کند.
سامانه های هیدرولیکی فرمان خودکار، با استفاده از یک سیلندر هیدرولیک، که جزئی از یک سامانهٔ خودمهار است، به کاهش نیروی مورد نیاز برای تغییر جهت چرخ ها کمک می کنند. این سامانه ها دارای یک اتصال مکانیکی میان غربیلک فرمان و رابط مکانیکی که چرخ ها را هدایت می کند، هستند. به عبارت دیگر، در صورت ناتوانی سامانهٔ فرمان خودکار ( برای کاهش نیروی مورد نیاز ) ، هدایت چرخ ها تنها با استفاده از نیروی بازوی راننده همچنان امکان پذیر است.
سامانه های برقی فرمان خودکار، برای کمک به هدایت خودرو، به جای سیستم های هیدرولیکی، از موتورهای الکتریکی سود می برند. به طوری که نیروی منتقل شده به فعال کننده ( در این مورد، موتور الکتریکی ) ، همانند انواع هیدرولیکی توسط سایر اجزاء سیستم فرمان خودکار کنترل می شود.
اولین سامانهٔ فرمان خودکاری که بر روی یک خودرو به کار گرفته شد، در سال ۱۸۷۶ توسط مردی با نام خانوادگی فیتز[ الف] بر روی یک خودرو نصب شد. از این فرد اطلاعات بیشتری در دسترس نیست. [ ۱] پس از آن و در سال ۱۹۰۳ چنین سامانه ای بر روی یک کامیون ۵ تنی کلمبیا نصب شد و کارکرد آن به این صورت بود که یک موتور الکتریکی جداگانه به راننده کمک می کرد تا جهت چرخ های جلو را تغییر دهد. [ ۱] [ ۲]
رابرت ئی. توایفوررد[ ب] ، که ساکن پیتسبرگ، پنسیلوانیا بود، در ۳ آوریل سال ۱۹۰۰ میلادی اختراع اولین سیستم چهار چرخ محرک را با نام خود ( شماره امتیاز اختراع ۶۴۶٬۴۷۷ در ایالات متحده ) به ثبت رساند که در این سیستم برای اولین بار از مکانیزم فرمان خودکار مکانیکی استفاده شده بود. [ ۳] [ ۴]
wiki: فرمان خودکار