[ویکی فقه] زیدیه یکی از فرقه های اصلی شیعه می باشد، پیدایش فرقه زیدیه به قرن دوم هجری باز می گردد، آنان پس از امام حسین (علیه السلام) زید شهید فرزند امام زین العابدین (علیه السلام) را امام می دانند و امام سجاد (علیه السلام) را تنها پیشوای علم و معرفت می شمارند.
اکثر نویسندگان زیدی بجای امام سجاد (علیه السلام) حسن مثنی فرزند امام حسن مجتبی (علیه السلام) را امام خود می دانند. و زید امام پنجم شمرده می شود و پس از وی فرزندش یحیی بن زید و پس از وی محمد بن عبدالله و ابراهیم بن عبداللّه را امام می دانند (که همگی بر ضد خلفای اموی قیام کردند و شهید شدند) بعد از آن کار زیدیه انتظام نیافت تا اینکه ناصر اطروش که از اعقاب برادر زید بود، در خراسان ظهور کرد و در اثر تعقیب حاکم محل، از آنجا فرار کرده به سوی مازندران که هنوز مسلمان نشده بودند رفت و پس از سیزده سال تلاش عده زیادی را مسلمان و به مذهب زیدیه در آورد، سپس به یاری آنان ناحیه طبرستان را مسخّر ساخته و به امامت پرداخت و پس از وی اعقاب او تا مدتی در آن سامان امامت کردند. شیخ مفید درمعرفی زیدیه می نویسد: «زیدیه به امامت علی و حسن و حسین و زید بن علی (علیهم السلام) قائل هستند و نیز به امامت هر فاطمی که به خود دعوت کند و در ظاهر عادل، اهل علم و شجاعت باشد و با او بر شمشیر کشیدن برای جهاد بیعت شود.»
پیدایش زیدیه
نهضت زید در اصل مورد تأیید امام باقر و امام صادق (علیه السلام) بود. و بدین جهت آن دو امام به شیعیان خود به طور مخفیانه توصیه می کردند که با زید بیعت نمایند و عهد و پیمانی هم میان امام (علیه السلام) و زید منعقد شده بود که مسلماً اگر زید پیروز می شد، به آن عهد وفا و حکومت را تحویل امام معصوم (علیه السلام) می داد، ولی بسیاری از شیعیان خیال می کردند رهبر نهضت زید بن علی است که با شمشیر قیام و خروج کرده و مردم را به رضا از آل محمد (صلی الله علیه وآله وسلم) فرا می خواند و مقصود از آل محمد (صلی الله علیه وآله وسلم) هم خودش است. بدین جهت برخی از شیعیان که از مظالم امویان به تنگ آمده بودند، زید را امام واجب الاطاعة می دانستند و در مقابل این فکر انحرافی که به شدت گسترش می یافت کاری ساخته نبود چون امام باقر و امام صادق (علیهماالسلام) واقع امر را به خاطر رعایت تقیه علناً نمی توانستند بگویند.زید هم به خاطر حفظ جان امام عهد و پیمانی را که با امام بسته بود نمی توانست بگوید. بنابراین جلوی این فکر انحرافی گرفته نشد و باعث شد زیدیه پدید آید که خود زید در پیدایش آن کوچکترین نقشی نداشته و بعید نیست که عقیده به امامت او بعد از شهادت دلیرانه اش پیدا شده باشد چون جایی دیده نشده که زید خود را امام نامیده باشد.
زید بن علی
زید بن علی، در بین سالهای ۷۵ تا۸۰ هجری متولد و در بین سالهای ۱۲۰ تا ۱۲۲ شهید شده است. او در کوفه اقامت گزید. سپس به شام و در مجلس هشام بن عبدالملک حاضر شد با او مکابره کرد و پنج ماه زندانی شد و بعد از آن به مدینه و عراق بازگشت در سال ۱۲۰ هجری چهل هزار تن از مردم کوفه با او بیعت کردند، مردم را به کتاب و سنت و جهاد دعوت می کرد. فرمانروای بصره و کوفه در زمان او، یوسف بن عمر ثقفی بود. جنگ میان او و لشکریان اموی درگرفت، بعد از چند روز زید کشته شد، سر او را به دروازه دمشق آویزان کردند، جسدش را در خاکروبه کوفه عریان بر دار کردند و بعداً سوزانیدند.
زید بن علی(علیه السلام) در نظر امامان اهل بیت(علیهم السلام)
...
اکثر نویسندگان زیدی بجای امام سجاد (علیه السلام) حسن مثنی فرزند امام حسن مجتبی (علیه السلام) را امام خود می دانند. و زید امام پنجم شمرده می شود و پس از وی فرزندش یحیی بن زید و پس از وی محمد بن عبدالله و ابراهیم بن عبداللّه را امام می دانند (که همگی بر ضد خلفای اموی قیام کردند و شهید شدند) بعد از آن کار زیدیه انتظام نیافت تا اینکه ناصر اطروش که از اعقاب برادر زید بود، در خراسان ظهور کرد و در اثر تعقیب حاکم محل، از آنجا فرار کرده به سوی مازندران که هنوز مسلمان نشده بودند رفت و پس از سیزده سال تلاش عده زیادی را مسلمان و به مذهب زیدیه در آورد، سپس به یاری آنان ناحیه طبرستان را مسخّر ساخته و به امامت پرداخت و پس از وی اعقاب او تا مدتی در آن سامان امامت کردند. شیخ مفید درمعرفی زیدیه می نویسد: «زیدیه به امامت علی و حسن و حسین و زید بن علی (علیهم السلام) قائل هستند و نیز به امامت هر فاطمی که به خود دعوت کند و در ظاهر عادل، اهل علم و شجاعت باشد و با او بر شمشیر کشیدن برای جهاد بیعت شود.»
پیدایش زیدیه
نهضت زید در اصل مورد تأیید امام باقر و امام صادق (علیه السلام) بود. و بدین جهت آن دو امام به شیعیان خود به طور مخفیانه توصیه می کردند که با زید بیعت نمایند و عهد و پیمانی هم میان امام (علیه السلام) و زید منعقد شده بود که مسلماً اگر زید پیروز می شد، به آن عهد وفا و حکومت را تحویل امام معصوم (علیه السلام) می داد، ولی بسیاری از شیعیان خیال می کردند رهبر نهضت زید بن علی است که با شمشیر قیام و خروج کرده و مردم را به رضا از آل محمد (صلی الله علیه وآله وسلم) فرا می خواند و مقصود از آل محمد (صلی الله علیه وآله وسلم) هم خودش است. بدین جهت برخی از شیعیان که از مظالم امویان به تنگ آمده بودند، زید را امام واجب الاطاعة می دانستند و در مقابل این فکر انحرافی که به شدت گسترش می یافت کاری ساخته نبود چون امام باقر و امام صادق (علیهماالسلام) واقع امر را به خاطر رعایت تقیه علناً نمی توانستند بگویند.زید هم به خاطر حفظ جان امام عهد و پیمانی را که با امام بسته بود نمی توانست بگوید. بنابراین جلوی این فکر انحرافی گرفته نشد و باعث شد زیدیه پدید آید که خود زید در پیدایش آن کوچکترین نقشی نداشته و بعید نیست که عقیده به امامت او بعد از شهادت دلیرانه اش پیدا شده باشد چون جایی دیده نشده که زید خود را امام نامیده باشد.
زید بن علی
زید بن علی، در بین سالهای ۷۵ تا۸۰ هجری متولد و در بین سالهای ۱۲۰ تا ۱۲۲ شهید شده است. او در کوفه اقامت گزید. سپس به شام و در مجلس هشام بن عبدالملک حاضر شد با او مکابره کرد و پنج ماه زندانی شد و بعد از آن به مدینه و عراق بازگشت در سال ۱۲۰ هجری چهل هزار تن از مردم کوفه با او بیعت کردند، مردم را به کتاب و سنت و جهاد دعوت می کرد. فرمانروای بصره و کوفه در زمان او، یوسف بن عمر ثقفی بود. جنگ میان او و لشکریان اموی درگرفت، بعد از چند روز زید کشته شد، سر او را به دروازه دمشق آویزان کردند، جسدش را در خاکروبه کوفه عریان بر دار کردند و بعداً سوزانیدند.
زید بن علی(علیه السلام) در نظر امامان اهل بیت(علیهم السلام)
...
wikifeqh: فرقه_زیدیه