فرقه دیونیسوس

فرقه دیونیسوس یا فرقه دیونیزوس ( 𐀇𐀺𐀝𐀰 ) به شدت با ساتیر، سانتور و سیلنوس مرتبط بود و نمادهای مشخصه آن گاو نر مقدس، مار، ببر /پلنگ، عشقه ( سرده ) و شراب بودند. جشنواره های دیونیسیا و لنایا در آتن به دیونیسوس و همچنین راهپیمایی های فالیک اختصاص داده شد. آغازکنندگان او را در اسرار دیونیسوسی می پرستیدند، که با اسرار یا آیین اورفئوسی قابل مقایسه و مرتبط بود، و ممکن است بر گنوسیسم تأثیر گذاشته باشد. گفته می شود که اورفئوس اسرار دیونیسوس را اختراع کرده است.
فرقه دیونیسوس آیین های القا شده از شراب را به نام «اسرار دیونیزی» سازمان می داد. برخلاف دیگر ادیان اسرارآمیز، فرقه دیونیزوس به دنبال نجات روح نبود، بلکه به دنبال از بین بردن بازداری ها و محدودیت های اجتماعی بود. این کار از طریق تکنیک های مختلف القای خلسه، که شامل رقصیدن و مصرف الکل می شد. شخصیت الهی مرتبط با این فرقه کسی جز دیونوسوس نیست. خدای شراب، برداشت انگور و جشن، با این حال، هیچ دین اسرارآمیز دیگری به اندازه این دین تأثیر بزرگی نداشت. به عنوان مثال، اسرار دیونوسیایی فیلسوف فریدریش نیچه را برانگیخت تا از اشکال هنری وجدآمیزی به عنوان «دیونیزیایی» نام ببرد. [ ۱]
آپولونی و دیونیسی عباراتی هستند که فردریش نیچه در اثر خود به نام تولد تراژدی ( ۱۸۷۲ ) برای نشان دادن دو تنش متضاد در هنر به کار می برد. آپولونی، پس از خدای یونانی آپولو، نمایانگر شکلی آرام، مستدل و ساختارمند از هنر است، در حالی که دیونیزیایی، پس از خدای شراب دیونیسوس، هنری عمیقاً احساسی و وجدآمیز است. گرچه این دو متضاد یکدیگرند، نیچه معتقد بود که نقطه ای وجود دارد که آنها را به شکل هنری متمایز در کنار هم آورده اند که از طریق تراژدی های یونانی آیسخلوس و سوفوکل بیان شده است. [ ۲]