فُرسی، بهمن (تبریز ۱۳۱۲ش)
نمایش نامه نویس ایرانی، شاعر، داستان نویس، بازیگر و کارگردان تئاتر. بنیاد گذار تئاتر آوانگارد در ایران بود. نخستین نمایش نامه اش با نام گلدان (۱۳۴۱)، سرفصلِ تئاتر تجربی ایران محسوب می شود. در داستان نویسی به تجربه گرایی شناخته شده است. طنز هجایی و نثر شاعرانۀ او در نبیره های بابا آدم و باهو از امتیازهای این آثار است. در نیمۀ دوم دهۀ ۱۳۴۰ش فعالیت هایش را در تلویزیون ملی ایران متمرکز کرد، و به همراه اسماعیل شنگله، ایرج پزشکزاد، و عظمت ژانتی به عضویت شورای بررسی و نظارت بر نمایش های تلویزیونی درآمد. بعدها با همکاری فریدون رهنما، و خجسته کیا در شکل گیری کارگاه نمایش نقش مؤثری داشت. از نمایش نامه های اوست: صدای شکستن (۱۳۴۸)، چوب زیر بغل، پله های یک نردبان (۱۳۴۱)، میم واو شین (موش، ۱۳۴۴)، بهار و عروسک (۱۳۴۴)، سبز در سبز، آرامسایشگاه (۱۳۵۶)، و سقوط آزاد. فُرسی در فیلم های پستچی (۱۳۵۲)، و دایرۀ مینا (۱۳۵۳)، ساختۀ داریوش مهرجویی، نیز به ایفای نقش پرداخت.
نمایش نامه نویس ایرانی، شاعر، داستان نویس، بازیگر و کارگردان تئاتر. بنیاد گذار تئاتر آوانگارد در ایران بود. نخستین نمایش نامه اش با نام گلدان (۱۳۴۱)، سرفصلِ تئاتر تجربی ایران محسوب می شود. در داستان نویسی به تجربه گرایی شناخته شده است. طنز هجایی و نثر شاعرانۀ او در نبیره های بابا آدم و باهو از امتیازهای این آثار است. در نیمۀ دوم دهۀ ۱۳۴۰ش فعالیت هایش را در تلویزیون ملی ایران متمرکز کرد، و به همراه اسماعیل شنگله، ایرج پزشکزاد، و عظمت ژانتی به عضویت شورای بررسی و نظارت بر نمایش های تلویزیونی درآمد. بعدها با همکاری فریدون رهنما، و خجسته کیا در شکل گیری کارگاه نمایش نقش مؤثری داشت. از نمایش نامه های اوست: صدای شکستن (۱۳۴۸)، چوب زیر بغل، پله های یک نردبان (۱۳۴۱)، میم واو شین (موش، ۱۳۴۴)، بهار و عروسک (۱۳۴۴)، سبز در سبز، آرامسایشگاه (۱۳۵۶)، و سقوط آزاد. فُرسی در فیلم های پستچی (۱۳۵۲)، و دایرۀ مینا (۱۳۵۳)، ساختۀ داریوش مهرجویی، نیز به ایفای نقش پرداخت.
wikijoo: فرسی،_بهمن_(تبریز_۱۳۱۲ش)