فرسایش کاتتر

فرسایش کاتتر ( به انگلیسی: catheter ablation ) روشی است که برای حذف یا خاتمهٔ یک مسیر الکتریکی معیوب از قسمت های قلب افرادی که مستعد ابتلا به آریتمی قلبی مانند فیبریلاسیون دهلیزی، فلوتر ریه، سوپراوانتاکی تاکی کاردی ( SVT ) و سندرم ولف پارکینسون وایت ) ، چنین آریتمی ها خطر فیبریلاسیون بطنی و توقف قلبی را افزایش می دهد. روش فرسایش کاتتر را می توان با استفاده از منبع انرژی طبقه بندی کرد: رادیوفرکانسی و کریوابلاسیون.
تخلیه کاتتر ممکن است برای یک آریتمی مکرر یا پایدار که منجر به علائم یا اختلالات دیگر می شود توصیه شود. به طور معمول، تخلیه کاتتر تنها زمانی استفاده می شود که درمان فارماکوالژی ناکارآمد باشد.
تخلیه کاتتر اکثر آریتمی ها دارای میزان موفقیت بالا است. نرخ موفقیت برای سندرم WPW تا ۹۵٪ بوده است. [ ۱] برای SVT، موفقیت یک روش ۹۱٪ تا 96% ( 95% CI ) است و موفقیت چندین مرحله ۹۲ تا 97% ( CI ۹۵٪ ) است. [ ۲] برای فلاطرت پروستات، موفقیت یک روش ۸۸٪ تا 95% ( 95% CI ) است و موفقیت چندین روش ۹۵ تا 99% ( 95% CI ) است. [ ۲] برای تچیکاردی های دهلیزی خودکار، میزان موفقیت ۷۰–۹۰٪ است. [ ۳] عوارض بالقوه شامل خونریزی، لخته شدن خون، تامپوناد پریکاردی و بلوک قلبی است، اما این خطرات بسیار کم است که از ۲٫۶ تا ۳٫۲ درصد می باشد.
برای فیبریلاسیون دهلیزی، چندین تیم متخصص الکتروفیزیولوژی در مراکز قلب آمریکا ادعا می کنند که می توانند به میزان موفقیت ۷۵٪ دست پیدا کنند. با این حال، یک مطالعه اخیر ادعا می کند که میزان موفقیت در واقع بسیار پایین است - در ۲۸٪ برای روش های تک. اغلب روش های متعددی برای افزایش میزان موفقیت در دامنه ۷۰–۸۰٪ مورد نیاز است. [ ۴] یکی از دلایلی که ممکن است این باشد که هنگامی که قلب تحت بازسازی پوستی قرار گرفته است، همان طور که در مورد افراد مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی، که عمدتاً ۵۰ ساله و بالاتر است، راه های الکتریکی "بد" را اصلاح می کند. بنابراین، جوانان مبتلا به AF با فوروکسیامال یا متناوب، AF به این ترتیب احتمال بیشتری برای موفقیت با تخلیه دارند، زیرا قلب آنها هنوز تحت بازسازی دهلیز قرار نگرفته است.
خطر تخریب کاتتر برای فیبریلاسیون دهلیزی شامل موارد زیر است: سکته مغزی، آسیب مری، تنگی ورید ریوی و مرگ.
تخلیه کاتتر شامل پیشرفت چند کاتتر انعطاف پذیر در رگ های خونی بیمار، معمولاً در ورید فمورال، ورید ژوگولار داخلی یا ورید زیر کلوایی است. کاتترها به سمت قلب پیش می روند. سپس ضربه های الکتریکی برای ایجاد آریتمی مورد استفاده قرار می گیرند و حرارت محلی یا انجماد برای تخریب ( از بین بردن ) بافت غیرطبیعی که باعث آن می شود استفاده می شود. در اصل، یک impulse DC برای ایجاد ضایعات در سیستم هدایت داخل قلب استفاده شد. [ ۵] با این حال، با توجه به میزان بالای عوارض، استفاده گسترده از آن هیچگاه به دست نیامد. روش های جدیدتر برای پایان دادن به بافت های بیمار یا در حال مرگ باعث کاهش احتمال آریتمی می شوند.