فرس نامه

فَرَس نامه
(یا: اسب نامه) واژه ای فارسی در مورد کتاب ها و دست نوشته هایی که در مورد اسب و سوارکاری است. سرفصل های موجود در این نوع ادبیات شامل پرورش اسب، چریدن آن، توصیه های دامپزشکی، مسابقات سوارکاری و حرکات نمایشی اسب، شرط بندی و هنر پیشگویی برمبنای چهره و حرکات اسب می باشد. فهرست های جامعی از فَرَس نامه های فارسی توسط محققینی مثل استوری و منزوی تهیه شده است. بعضی از فَرَس نامه های قابل ذکر عبارت اند از ۱. فَرَس نامۀ عبدالله صراف به نام فَرَس نامۀ بهمن (نوشته شده در ۸۱۰ق). ۲. فَرَس نامه ای کامل به زبان پارسی به نام فَرَس نامه مبارک بن زنگی معروف به قیم نهاوندی (نوشته شده در ۵۵۵ق). ۳. فَرَس نامۀ محمد بن محمد واسعی (نوشته شده در ۷۶۷ق). ۴. فَرَس نامه منظوم هدیه شده به شاه طهماسب صفوی (نویسندۀ ناشناس). ۵. «رسالۀ فَرَس نامه» اثر شیخ محمد ابوطالب زاهدی گیلانی (۱۱۲۷ق). کتاب اسب نامه های فارسی نوشته نادر کریمیان سردشتی (۱۳۷۹ش) اطلاعات جامعی در مورد این نوع ادبیات ارائه نموده است.