فرزندان تهران

کودکان یهودی لهستانی که در تهران اسکان داده شدند. پس از حملۀ ارتش آلمان به لهستان در ۱۹۳۹ عدۀ زیادی از یهودیان به روسیۀ شوروی و سپس به جنوب این کشور گسیل شدند. کودکان بی سرپرست و بازمانده از جنگ اذهان را دچار نگرانی کرده بودند. پس از آن که ایران به اشغال متفقین درآمد (۱۹۴۱) آوارگان لهستانی به سوی ایران حرکت کردند. اعضای آژانس یهود توانستند ۷۱۱ کودک یتیم را تا اوت ۱۹۴۲ به بندر پهلوی برسانند. آنان به بیماری های چون تیفوس، کچلی، جرب، اسهال، و تراخم مبتلا بودند. در اواخر اوت کودکان را، که بین دو تا شانزده سال سن داشتند، با چند کامیون به تهران آوردند و در کنار اردوگاه لهستانی ها اسکان دادند. جامعۀ یهودیان ایران با لباس و غذا از کودکان حمایت می کردند. به تدریج این کمک ها سازمان دهی شد. هیئتی مرکب از عزیزالقانیان، حبیب لوی، موسی طوب، ساسون کاشی، و چند یهودی اروپایی، که همکار گروه بودند، به کمک کودکان یهود شتافتند. این کودکان دو سال در ایران بودند. سرانجام با فعالیت آژانس یهود و کمک های جامعۀ یهود ایران در ۱۹۴۳ به کراچی و در فوریۀ همان سال به فلسطین انتقال یافتند.