فرزانه

و حق طلبی است که از سوی خداوند اعطا میگردد به فرد مانند فریدون. اما صاحب اصلی و تمام و کمال این فرزانگس مقام ربوبیت و یگانه خالق هستی است.

بردند، چه شناختی از کردها وجود داشته است؟ یا آن زمان چه مدرکی دال بر کرد بودن این واژه وجود داشته است؟سندی دارید که این واژه نخستین بار در منطقه های کردنشین بکار رفته است؟ هیچ سندی وجود ندارد. یک کاربری بنام سابیر نادرست پنداشته و باید بگویم: ( فر ) در بسیاری از واژگان پارسی و آریایی همچون فرایدون، فریبرز، فرمند، فراوان و. . . بکارگرفته می شده این پیشوند یا پسوند با ( فرا ) نیز پیوند دارد همانگونه که تَر با تَرا و پَر با پارا پیوند دارد. زان یا دان هم که از بُن آینده دانستن است. و ( ه ) هم پسوند نامساز در زبان پارسی بوده و هست همچون گستر و گستره از گستردن، پهن و پهنه، آمیز و آمیزه از آمیختن، آویز و آویزه از آویختن، پر و پره از پریدن، خند و خنده از خندیدن و. . . همه آنها، بُن آینده یک کارواژه ( فعل ) به همراه پسوند نامساز ( ه ) می باشند. زبان کردی هم چیزی نیست جز آنچه از زبانهای پارسی باستانی، پارسی میانه و اوستایی به یادگار مانده است. ( اوستایی با سانسکریت نزدیکی داشته است که نشان دهنده سیر زبانی از خاور ایران به باختر ایران بوده است و اینگونه نیز نباید پنداشت همچنان که این نگره رد شده است که سانسکریت مختص هند بوده است بلکه سانسکریت زبان همریشگان ایرانیمان بوده که هنگام درونشد به هند، دراویدی ها ( ساکنین اصلی هند ) را به جنوب هند روانه کرده اند. ) این واژه ارث بابای کسی نیست بلکه یادآور نیاکان مشترکمان هست، پس کاربران کرد خواهشمندم در گفتارتان از روی غرض ورزی سخن نگویید. من خودم ساکن باختر ایران هستم ولی دید من به اندازه ایران است نه بیشتر و نه کمتر. با سپاس

�در میان همه ی خلق های پهنه ی بزرگ آریانا تا آنجا که خود از نزدیک دیده و شناخته یا پژوهیده ام، کردها و لُرها از ماندگارترین و نمودارترین ویژگی های نیاکان مان، مردمان ایران باستان تا پیش از یورش تازیان عرب به میهن مان، برخوردارند. �
برگرفته از پی نوشت یادداشتی در پیوند زیر:
http://www. behzadbozorgmehr. com/2017/11/blog - post_5. html
ناگفته نماند که زبان پارسی کنونی با واژگانی تا اندازه ای درهم ریخته و زیان دیده بویژه از زبان عربی، برای پالودن خود بسیار نیازمند زبان های کردی، لری و سایر سرزمین های پارسی زبان پیرامون ایران کنونی است که در گذر زمان از یورش های چندین و چندباره ی تازیان و دیگر بیابانگردان کم تر آسیب دیده اند.

اما از نظر ایتمولوژیکی مشترک بین زبانهای PII، در پارت ( frz'ng, frazāng ) ، پەهلەویک ( farzānag )

( ( پزشکان فرزانه گرد آمدند
همه یک به یک ، داستانها زدند ) )
( نامه ی باستان ، جلد اول ، میر جلال الدین کزازی ، 1385، ص 282. )