فردریک تئودور فون فریریشس ( آلمانی: Friedrich Theodor von Frerichs؛ ۲۴ مارس ۱۸۱۹ –۱۴ مارس ۱۸۸۵ ) پزشک آسیب شناس اهل آلمان بود.
او دانش آموختهٔ رشتهٔ پزشکی در دانشگاه گوتینگن بود و پس از فارغ التحصیلی، مدتی به عنوان بینایی سنج و عینک ساز در شهر آوریش کار کرد. سپس به مقام استادی دانشگاه کیل ( ۱۸۵۰ ) و دانشگاه برسلاو ( ۱۸۵۲ ) رسید[ ۱] و سرانجام در سال ۱۸۴۶ به دانشگاه گوتینگن بازگشت. وی در سال ۱۸۵۹ جانشین یوهان لوکاس شونلاین گردید و پزشک ارشد شاریته شد. از میان برخی از دستیاران و شاگردان مشهور او، می توان به پاول ارلیش، پاول لانگرهانس و هاینریش کوئینکه اشاره کرد.
فون فریریشس مشارکت های مهمی در علم پزشکی داشت، به ویژه شهرتش در زمینهٔ پژوهش هایی در بر روی بیماری های کلیه و کبد است. وی نخستین درسنامهٔ جامع نفرولوژی را در آلمان منتشر کرد. وی نخستین توصیف علمی را از «دژنرسانس پیشروندهٔ ارثی هپاتولنتیکولار» ارائه کرد که امروزه به نام بیماری ویلسون شناخته می شود. او همچنین اسیدهای آمینه لوسین و تیروزین را در ادرار مبتلایان به آتروفی زرد کبدی کشف کرد. علاوه بر اینها، او تغییرات کالبدشناسی کبد را در مبتلایان به سیروز و مالاریا شرح داد.
فون فریریشس پژوهش های پیشگامانه ای در مورد بیماری ام اس انجام داد و نیستاگموس را به عنوان یکی از علائم این بیماری شرح داد. او همچنین یکی از نخستین کسانی بود که یک توصیف بالینی از ارتباط میان ام اس و برخی اختلالات ذهنی ارائه کرد. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاو دانش آموختهٔ رشتهٔ پزشکی در دانشگاه گوتینگن بود و پس از فارغ التحصیلی، مدتی به عنوان بینایی سنج و عینک ساز در شهر آوریش کار کرد. سپس به مقام استادی دانشگاه کیل ( ۱۸۵۰ ) و دانشگاه برسلاو ( ۱۸۵۲ ) رسید[ ۱] و سرانجام در سال ۱۸۴۶ به دانشگاه گوتینگن بازگشت. وی در سال ۱۸۵۹ جانشین یوهان لوکاس شونلاین گردید و پزشک ارشد شاریته شد. از میان برخی از دستیاران و شاگردان مشهور او، می توان به پاول ارلیش، پاول لانگرهانس و هاینریش کوئینکه اشاره کرد.
فون فریریشس مشارکت های مهمی در علم پزشکی داشت، به ویژه شهرتش در زمینهٔ پژوهش هایی در بر روی بیماری های کلیه و کبد است. وی نخستین درسنامهٔ جامع نفرولوژی را در آلمان منتشر کرد. وی نخستین توصیف علمی را از «دژنرسانس پیشروندهٔ ارثی هپاتولنتیکولار» ارائه کرد که امروزه به نام بیماری ویلسون شناخته می شود. او همچنین اسیدهای آمینه لوسین و تیروزین را در ادرار مبتلایان به آتروفی زرد کبدی کشف کرد. علاوه بر اینها، او تغییرات کالبدشناسی کبد را در مبتلایان به سیروز و مالاریا شرح داد.
فون فریریشس پژوهش های پیشگامانه ای در مورد بیماری ام اس انجام داد و نیستاگموس را به عنوان یکی از علائم این بیماری شرح داد. او همچنین یکی از نخستین کسانی بود که یک توصیف بالینی از ارتباط میان ام اس و برخی اختلالات ذهنی ارائه کرد. [ ۲]
