فرّخی یزدی، محمّد (یزد ۱۲۶۴ـ تهران ۱۳۱۸ش)
فرّخی یزدی، محمّد
فرّخی یزدی، محمّد
فرّخی یزدی، محمّد
فرّخی یزدی، محمّد
فرّخی یزدی، محمّد
شاعر ایرانی. در خانواده ای متوسط چشم به جهان گشود و مدتی در مکتب خانه ها و مدرسه های قدیم، و زمانی در مدرسۀ مبلّغان انگلیسی (مرسلین) درس خواند. به پارچه بافی و نانوایی هم پرداخت. اما ذوق شعرگویی و اندیشۀ مشروطه خواهی او را به صف شاعران سیاسی و اجتماعی روزگار فرستاد. تا جایی که رودرروی حاکم یزد ایستاد و او نیز، بنابر خوی استبدادی خویش، دهان شاعر را دوخت. پس از فتح تهران، در دورۀ جنگ جهانی اول، مدتی در عراق زیست و به ویژه، پس از نشر توفان (۱۳۰۰) آثارش بیشتر شناخته شد. در این دوره، به هواداری از سوسیالیسم و اتحاد جماهیر شوروی برخاست و همراه عده ای از ایرانیان به جشن دهمین سال انقلاب اکتبر دعوت شد و به مسکو رفت. پس از تکاپوهای سیاسی کج دار و مریز در دورۀ رضاشاهی و مدتی اقامت در آلمان و اتحاد جماهیر شوروی، در بازگشت به ایران به زندان افتاد و در ۱۳۱۸ با آمپول هوا در زندانِ دورۀ رضاشاهی به قتل رسید. گور او هرگز شناخته نشد. فرخی، به لحاظ زمانی، شاعر سال های پایانی دورۀ مشروطه است. نوآوری در سروده های او اندک است. اما طبع روان و توانایی درخور توجه در نوع و ساختار شعر سنتی، این نوآوری های اندک را، تا حدی، کمتر در دید خواننده قرار می دهد. ستایش از آزادی در شعرهای فرخی بسیار گسترده است و عمدۀ توجه او در شعرگویی به قالب غزل است. دیوان اشعار او چندین بار در تهران نشر یافته است. تفصیل سرگذشت او را می توان در کتاب پیشوای آزادی (حسین مسرت، تهران، ۱۳۸۴) مطالعه کرد.
فرّخی یزدی، محمّد
فرّخی یزدی، محمّد
فرّخی یزدی، محمّد
فرّخی یزدی، محمّد
فرّخی یزدی، محمّد
شاعر ایرانی. در خانواده ای متوسط چشم به جهان گشود و مدتی در مکتب خانه ها و مدرسه های قدیم، و زمانی در مدرسۀ مبلّغان انگلیسی (مرسلین) درس خواند. به پارچه بافی و نانوایی هم پرداخت. اما ذوق شعرگویی و اندیشۀ مشروطه خواهی او را به صف شاعران سیاسی و اجتماعی روزگار فرستاد. تا جایی که رودرروی حاکم یزد ایستاد و او نیز، بنابر خوی استبدادی خویش، دهان شاعر را دوخت. پس از فتح تهران، در دورۀ جنگ جهانی اول، مدتی در عراق زیست و به ویژه، پس از نشر توفان (۱۳۰۰) آثارش بیشتر شناخته شد. در این دوره، به هواداری از سوسیالیسم و اتحاد جماهیر شوروی برخاست و همراه عده ای از ایرانیان به جشن دهمین سال انقلاب اکتبر دعوت شد و به مسکو رفت. پس از تکاپوهای سیاسی کج دار و مریز در دورۀ رضاشاهی و مدتی اقامت در آلمان و اتحاد جماهیر شوروی، در بازگشت به ایران به زندان افتاد و در ۱۳۱۸ با آمپول هوا در زندانِ دورۀ رضاشاهی به قتل رسید. گور او هرگز شناخته نشد. فرخی، به لحاظ زمانی، شاعر سال های پایانی دورۀ مشروطه است. نوآوری در سروده های او اندک است. اما طبع روان و توانایی درخور توجه در نوع و ساختار شعر سنتی، این نوآوری های اندک را، تا حدی، کمتر در دید خواننده قرار می دهد. ستایش از آزادی در شعرهای فرخی بسیار گسترده است و عمدۀ توجه او در شعرگویی به قالب غزل است. دیوان اشعار او چندین بار در تهران نشر یافته است. تفصیل سرگذشت او را می توان در کتاب پیشوای آزادی (حسین مسرت، تهران، ۱۳۸۴) مطالعه کرد.