فرّخی سیستانی، علی بن جولوغ ( ـ ۴۲۹ق)
شاعر ایرانی. پدرش از غلامان خلف بن احمد صفاری، معروف به امیر خلف بانو، بود. فرخی نخست در خدمت یکی از دهاقین سیستان بود و سپس به دربار چغانیان رفت و قصیدۀ داغگاه را در ستایش ابوالمظفر احمد بن محمد چغانی (← آل_محتاج) سرود. پس از آن به دربار غزنه رفت و شاهان و وزیران غزنوی را مدح گفت. نامدارترین ممدوح او سلطان محمود بود که سلطان را در سفرهای جنگی اش همراهی و کشورگشایی های او را توصیف کرده است. قصیده ای که در مرگ سلطان محمود سروده، از زیباترین مرثیه ها در شعر فارسی است. مرگ فرخی در جوانی اتفاق افتاده و مایۀ تأثر شاعران معاصر او بوده است. در مدیحه سرایی نوآوری هایی دارد و برای توصیف هایش از تغزل و تشبیه هایی سازگار با هویت ممدوح خود بهره می گیرد. در دیوان او واژه های غریب و دور از ذهن یا مضامین پیچیده وجود ندارد. در سرودن شعرهای سهل و ممتنع، گاه با سعدی برابری می کند. از شاعران گذشته، بیش از همه به رودکی و نیز ابوالحسن کسایی نظر داشته و از هم روزگارانش، بیشتر از عنصری تأثیر پذیرفته است. از شاعران سبک خراسانی و دوستدار طبیعت بوده است. از بزرگ ترین شاعران موسیقی شناس نیز بود و خود بربط می نواخت و نمودهایی از این گرایش در اشعارش دیده می شود. دیوان فرخی نخستین بار در ۱۳۰۱ش در تهران و پس از آن به کوشش محمد دبیرسیاقی به چاپ رسیده است (۱۳۳۵ش).
شاعر ایرانی. پدرش از غلامان خلف بن احمد صفاری، معروف به امیر خلف بانو، بود. فرخی نخست در خدمت یکی از دهاقین سیستان بود و سپس به دربار چغانیان رفت و قصیدۀ داغگاه را در ستایش ابوالمظفر احمد بن محمد چغانی (← آل_محتاج) سرود. پس از آن به دربار غزنه رفت و شاهان و وزیران غزنوی را مدح گفت. نامدارترین ممدوح او سلطان محمود بود که سلطان را در سفرهای جنگی اش همراهی و کشورگشایی های او را توصیف کرده است. قصیده ای که در مرگ سلطان محمود سروده، از زیباترین مرثیه ها در شعر فارسی است. مرگ فرخی در جوانی اتفاق افتاده و مایۀ تأثر شاعران معاصر او بوده است. در مدیحه سرایی نوآوری هایی دارد و برای توصیف هایش از تغزل و تشبیه هایی سازگار با هویت ممدوح خود بهره می گیرد. در دیوان او واژه های غریب و دور از ذهن یا مضامین پیچیده وجود ندارد. در سرودن شعرهای سهل و ممتنع، گاه با سعدی برابری می کند. از شاعران گذشته، بیش از همه به رودکی و نیز ابوالحسن کسایی نظر داشته و از هم روزگارانش، بیشتر از عنصری تأثیر پذیرفته است. از شاعران سبک خراسانی و دوستدار طبیعت بوده است. از بزرگ ترین شاعران موسیقی شناس نیز بود و خود بربط می نواخت و نمودهایی از این گرایش در اشعارش دیده می شود. دیوان فرخی نخستین بار در ۱۳۰۱ش در تهران و پس از آن به کوشش محمد دبیرسیاقی به چاپ رسیده است (۱۳۳۵ش).
wikijoo: فرخی_سیستانی،_علی_بن_جولوغ_(_ـ_۴۲۹ق)