فرخنده حاجی زاده ( زاده ۱۳۳۱ ) نویسنده، شاعر و ناشر ایرانی، مدیر انتشارات ویستار، برندهٔ اولین جایزهٔ جهانی آزادی انتشار انجمن قلم و اتحادیه ناشران آمریکا، عضو هیئت دبیران کانون نویسندگان ایران ( تیرماه ۱۳۸۷ ) و خواهر قربانی قتل های زنجیره ای، حمید حاجی زاده و پسرش کارون است.
... [مشاهده متن کامل]
فرخنده در بیستم تیرماه سال ۱۳۳۱ در بزنجان شهر بافت کرمان زاده شد و از کودکی با ادبیات و موسیقی آشنا شد. پس از پایان دوره ابتدایی خانواده اش برای امکان ادامهٔ تحصیلش به شهرستان بافت مهاجرت کردند و پس از ازدواج، فرخنده به دلیل حرفهٔ نظامی همسرش، به آذربایجان شرقی رفت. در چهارده سالگی پسرش «پژمان» را به دنیا آورد که همواره همکار او در ادارهٔ انتشارات ویستار و مجله بایا بوده است ( بایا در سال ۱۳۸۷ لغو امتیاز شد ) . بعد از تولد دومین فرزندش «پیمان»، تحصیلی را که به دلیل ازدواج رها کرده بود از سرگرفت و تا پایان دورهٔ کارشناسی ادامه داد. < /ref>
فعالیت ادبی حاجی زاده در سال های ۱۳۵۳–۱۳۵۴ با سرودن غزل و با عضویت در انجمن ادبی خواجوی کرمان آغاز شد. هر چند حاجی زاده در سایت شخصی اش به تازگی نوشته که آن غزل ها، که در تذکره های مختلف هم آورده شده، آن قدر به وسیله برادرها به ویژه حمید تصحیح شده که او آن ها را را از آنِ خود نمی داند و می گوید که در انجمن خواجو وقتی شعرهای آزادش را می خوانده، پیشکسوتان او را به نوشتن نثر تشویق می کردند و جوان ترها در شعرهایش به دنبال رسالت می گشتند تا جایی که او آن شعرها را پاره کرد و تا سال ها شعر نگفت و به خواندن پرداخت. او ادامه می دهد آن دوره سلطنت ادبی از آنِ شعر بود و سلطنت موسیقی از آنِ آواز؛ هنوز هم عده ای تاج موسیقی را بر سر آواز می نهند. حاجی زاده اولین مطلب ادبی خودش را نقدی می داند که در اعتراض به یک مصاحبهٔ استخدامی نوشت و در روزنامهٔ آیندگان در سال ۱۳۵۴ به چاپ رسید. از سال ۱۳۵۷ به عنوان کتابدار به استخدام وزارت علوم و فناوری درآمد و در اول اسفندماه ۱۳۸۷ بازنشسته شد. در سال ۱۳۵۹، بنیانگذار و مسئول کتابخانهٔ دانشکده ادبیات دانشگاه کرمان شد. انگیزهٔ گردآوری کتاب شناسی اساطیر و ادیان این دوره در ذهنش شکل گرفت. اولین قصه اش را به نام وهم سبز در سال ۱۳۶۷ نوشت. در سال ۱۳۶۸ به دانشگاه تهران منتقل شد. از ۱۳۶۹، در کارگاه شعر و قصهٔ رضا براهنی، ادبیات را به صورت جدی تری پیگیری کرد. < /ref> و همزمان از محضر استادان حسن انوری، سیروس شمیسا، هاشم توفیق سبحانی و اصغر دادبه بهره برد؛ و وزن شعر را از شاعر سرشناس هوشنگ ابتهاج آموخت.
... [مشاهده متن کامل]
فرخنده در بیستم تیرماه سال ۱۳۳۱ در بزنجان شهر بافت کرمان زاده شد و از کودکی با ادبیات و موسیقی آشنا شد. پس از پایان دوره ابتدایی خانواده اش برای امکان ادامهٔ تحصیلش به شهرستان بافت مهاجرت کردند و پس از ازدواج، فرخنده به دلیل حرفهٔ نظامی همسرش، به آذربایجان شرقی رفت. در چهارده سالگی پسرش «پژمان» را به دنیا آورد که همواره همکار او در ادارهٔ انتشارات ویستار و مجله بایا بوده است ( بایا در سال ۱۳۸۷ لغو امتیاز شد ) . بعد از تولد دومین فرزندش «پیمان»، تحصیلی را که به دلیل ازدواج رها کرده بود از سرگرفت و تا پایان دورهٔ کارشناسی ادامه داد. < /ref>
فعالیت ادبی حاجی زاده در سال های ۱۳۵۳–۱۳۵۴ با سرودن غزل و با عضویت در انجمن ادبی خواجوی کرمان آغاز شد. هر چند حاجی زاده در سایت شخصی اش به تازگی نوشته که آن غزل ها، که در تذکره های مختلف هم آورده شده، آن قدر به وسیله برادرها به ویژه حمید تصحیح شده که او آن ها را را از آنِ خود نمی داند و می گوید که در انجمن خواجو وقتی شعرهای آزادش را می خوانده، پیشکسوتان او را به نوشتن نثر تشویق می کردند و جوان ترها در شعرهایش به دنبال رسالت می گشتند تا جایی که او آن شعرها را پاره کرد و تا سال ها شعر نگفت و به خواندن پرداخت. او ادامه می دهد آن دوره سلطنت ادبی از آنِ شعر بود و سلطنت موسیقی از آنِ آواز؛ هنوز هم عده ای تاج موسیقی را بر سر آواز می نهند. حاجی زاده اولین مطلب ادبی خودش را نقدی می داند که در اعتراض به یک مصاحبهٔ استخدامی نوشت و در روزنامهٔ آیندگان در سال ۱۳۵۴ به چاپ رسید. از سال ۱۳۵۷ به عنوان کتابدار به استخدام وزارت علوم و فناوری درآمد و در اول اسفندماه ۱۳۸۷ بازنشسته شد. در سال ۱۳۵۹، بنیانگذار و مسئول کتابخانهٔ دانشکده ادبیات دانشگاه کرمان شد. انگیزهٔ گردآوری کتاب شناسی اساطیر و ادیان این دوره در ذهنش شکل گرفت. اولین قصه اش را به نام وهم سبز در سال ۱۳۶۷ نوشت. در سال ۱۳۶۸ به دانشگاه تهران منتقل شد. از ۱۳۶۹، در کارگاه شعر و قصهٔ رضا براهنی، ادبیات را به صورت جدی تری پیگیری کرد. < /ref> و همزمان از محضر استادان حسن انوری، سیروس شمیسا، هاشم توفیق سبحانی و اصغر دادبه بهره برد؛ و وزن شعر را از شاعر سرشناس هوشنگ ابتهاج آموخت.
