فراپایه

لغت نامه دهخدا

فراپایه. [ ف َ ی َ / ی ِ ] ( ص مرکب ) بلندپایه :
چو آفتاب فروزان به تخت ملک بمان
چو آسمان فراپایه در زمانه بپای.

فرخی.

رجوع به فرا شود.

( صفت ) بلند پایه گرانقدر .

(فَ. یِ ) (ص مر. ) بلندپایه ، گرانقدر.

بلندپایه.

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید