فراهنگ

لغت نامه دهخدا

فراهنگ. [ ف َ هََ ] ( اِ ) فرهنگ. دهنه کاریز. ( یادداشت به خط مؤلف ) :
روشن شود از طبعش سیل کرم و جود
چون آب که روشن شود از کام فراهنگ.

خواجه علی شجاعی ( از تاریخ بیهق ).

در مآخذ دیگر لغت فارسی ضبط نشده است.

در طبس نیز دهنه کاریز را فرَونگ گویند
وهنگ نیز دهنه کاریز است به پارسی

اراده نو ، نغمه زیبا ، راهی تازه