فرانکوکراتیا یا فرانکوکراسی یا لاتینکراتیا یا ونیزکراتیا ( یونانی: Φραγκοκρατία ) ، دوره ای از تاریخ یونان که پس از جنگ صلیبی چهارم، توسط صلیبیون در منطقه تابع بیزانس ایجاد و تأسیس شد. این لفظ از نامی ست که مسیحیان ارتدکس به اروپاییان غربی کاتولیک مذهب می آید.
پس از شکست پادشاهی اورشلیم در برابر صلاح الدین ایوبی و ناکامی جنگ صلیبی سوم برای بازپس گیری شهر اورشلیم از سال ۱۱۸۹ تا ۱۱۹۲ م، [ ۱] اشتیاق اندکی در اروپاییان برای یک جنگِ دیگر باقی مانده بود. اما نهایتاً، بارون های فرانسوی پذیرفتند، که در یک جنگ صلیبیِ دیگر شرکت کنند. صلیبیون برای این منظور، مسیر دریایی از راه مدیترانه را برگزیده و برای تأمین کشتی های مورد نیاز نیز با اِنریکو داندولو، حاکم جمهوری ونیز، قرارداد بستند. [ ۲] داندولو کشتی ها را فراهم کرد، اما صلیبیون قادر به پرداخت هزینه های هنگفت آن نبودند[ ۳] ؛ لذا داندولو از آن ها خواست که در عوض بدهی شان با حمله به شهر بندری زادار آن را تحت اطاعت جمهوری ونیز درآورند. پس از حمله به زادار و غارت آن، صلیبیون دوباره متوجه شدند که از عهدهٔ بازپرداخت اجارهٔ کشتی های داندولو برنمی آیند. [ ۴] در همین میان اَلِکسیوس چهارم، شاهزادهٔ تبعیدی بیزانسی، به صلیبیون پیشنهاد کرد که در ازای بازپس گیری امپراتوری، بدهی جمهوری ونیز را بپردازد. به همین دلیل رهبران صلیبی تصمیم گرفتند تا به قسطنطنیه بروند. [ ۵] آن ها پس از حمله به شهر موفق شدند آلکسیوس چهارم را بر تخت بنشانند، اما او حاضر نشد بیش از نیمی از مبلغ را بپردازد. او سپس در اثر مخالفتِ مردمِ قسطنطنیه از امپراتوری خلع گردید. صلیبیون پس از یک سری سوءتفاهم ها و نبردها، سرانجام قسطنطنیه را در سال ۱۲۰۴ م تسخیر و آن را غارت کردند و بسیاری از اهالی شهر را از دم تیغ گذراندند. [ ۶]
کسانی که قرار بود به مسیح خدمت کنند نه به خود، کسانی که باید علیه کافران شمشیر می زدند، شمشیر خود را به خون مسیحیان شسته اند. آن ها نه ملاحظهٔ دین مردم را کرده اند، نه جنس و نه سن شان. راهبه ها و زنان سالخورده را در معرض پلیدی های سربازان خود قرار داده اند و در ملأ عام مرتکب فسق و زنا شده اند.
Madden، The Fourth Crusade، ۱۹۸.
بامداد ۱۳ آوریل، بونیفاس هیئتی از افراد بلند مرتبه و روحانیون را به حضور پذیرفت، که شهر را به وی تقدیم کردند. پس از کنترل شهر، صلیبیون به غارت شهر پرداختند، که این غارت ۳ روز طول کشید و سبب شد تا تمام اشیای باستانی یونانی - رومی دزدیده شود یا از بین برود و فقط تعداد معدودی از آن ها شامل چهار اسب برنزی و قسمتی از جسد منسوب به جان باپتیست، که در کلیسای سنت مارکو قرار داشت، به دستور انریکو داندلو، به ونیز فرستاده شد. مابقی اشیای باقی مانده برنزی همچون مجسمه ها، تندیس و ظروف که میراث هنر یونانی - رومی بودند، طی دوره امپراتوری لاتین ذوب شدند، تا برای ضرب مسکوکات جدید به کار روند. بسیاری از شهروندان بیزانسی کشته و تمامی اموال آن ها دزدیده شد. صلیبیون در عبادتگاه ها به محراب ها حمله ور شدند، اشیاء مقدس را ربودند و تمامی تمثال های از جنس نقره و سنگ های قیمتی را از بین بردند و نان و شراب تبرک شده و خون ارزشمند را آلوده کردند. طبق منابع، صلیبیون از غارت شهر، ۹۰۰ هزار مارک نقره بدست آوردند، که آن را بین خود تقسیم کردند. ونیزی ها ۱۵۰ هزار مارک و صلیبیون ۵۰ هزار مارک بدست آوردند و مابقی مبلغ بین نیروهای عادی صلیبی و شوالیه ها تقسیم شد. [ ۷] [ ۸] [ ۹]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپس از شکست پادشاهی اورشلیم در برابر صلاح الدین ایوبی و ناکامی جنگ صلیبی سوم برای بازپس گیری شهر اورشلیم از سال ۱۱۸۹ تا ۱۱۹۲ م، [ ۱] اشتیاق اندکی در اروپاییان برای یک جنگِ دیگر باقی مانده بود. اما نهایتاً، بارون های فرانسوی پذیرفتند، که در یک جنگ صلیبیِ دیگر شرکت کنند. صلیبیون برای این منظور، مسیر دریایی از راه مدیترانه را برگزیده و برای تأمین کشتی های مورد نیاز نیز با اِنریکو داندولو، حاکم جمهوری ونیز، قرارداد بستند. [ ۲] داندولو کشتی ها را فراهم کرد، اما صلیبیون قادر به پرداخت هزینه های هنگفت آن نبودند[ ۳] ؛ لذا داندولو از آن ها خواست که در عوض بدهی شان با حمله به شهر بندری زادار آن را تحت اطاعت جمهوری ونیز درآورند. پس از حمله به زادار و غارت آن، صلیبیون دوباره متوجه شدند که از عهدهٔ بازپرداخت اجارهٔ کشتی های داندولو برنمی آیند. [ ۴] در همین میان اَلِکسیوس چهارم، شاهزادهٔ تبعیدی بیزانسی، به صلیبیون پیشنهاد کرد که در ازای بازپس گیری امپراتوری، بدهی جمهوری ونیز را بپردازد. به همین دلیل رهبران صلیبی تصمیم گرفتند تا به قسطنطنیه بروند. [ ۵] آن ها پس از حمله به شهر موفق شدند آلکسیوس چهارم را بر تخت بنشانند، اما او حاضر نشد بیش از نیمی از مبلغ را بپردازد. او سپس در اثر مخالفتِ مردمِ قسطنطنیه از امپراتوری خلع گردید. صلیبیون پس از یک سری سوءتفاهم ها و نبردها، سرانجام قسطنطنیه را در سال ۱۲۰۴ م تسخیر و آن را غارت کردند و بسیاری از اهالی شهر را از دم تیغ گذراندند. [ ۶]
کسانی که قرار بود به مسیح خدمت کنند نه به خود، کسانی که باید علیه کافران شمشیر می زدند، شمشیر خود را به خون مسیحیان شسته اند. آن ها نه ملاحظهٔ دین مردم را کرده اند، نه جنس و نه سن شان. راهبه ها و زنان سالخورده را در معرض پلیدی های سربازان خود قرار داده اند و در ملأ عام مرتکب فسق و زنا شده اند.
Madden، The Fourth Crusade، ۱۹۸.
بامداد ۱۳ آوریل، بونیفاس هیئتی از افراد بلند مرتبه و روحانیون را به حضور پذیرفت، که شهر را به وی تقدیم کردند. پس از کنترل شهر، صلیبیون به غارت شهر پرداختند، که این غارت ۳ روز طول کشید و سبب شد تا تمام اشیای باستانی یونانی - رومی دزدیده شود یا از بین برود و فقط تعداد معدودی از آن ها شامل چهار اسب برنزی و قسمتی از جسد منسوب به جان باپتیست، که در کلیسای سنت مارکو قرار داشت، به دستور انریکو داندلو، به ونیز فرستاده شد. مابقی اشیای باقی مانده برنزی همچون مجسمه ها، تندیس و ظروف که میراث هنر یونانی - رومی بودند، طی دوره امپراتوری لاتین ذوب شدند، تا برای ضرب مسکوکات جدید به کار روند. بسیاری از شهروندان بیزانسی کشته و تمامی اموال آن ها دزدیده شد. صلیبیون در عبادتگاه ها به محراب ها حمله ور شدند، اشیاء مقدس را ربودند و تمامی تمثال های از جنس نقره و سنگ های قیمتی را از بین بردند و نان و شراب تبرک شده و خون ارزشمند را آلوده کردند. طبق منابع، صلیبیون از غارت شهر، ۹۰۰ هزار مارک نقره بدست آوردند، که آن را بین خود تقسیم کردند. ونیزی ها ۱۵۰ هزار مارک و صلیبیون ۵۰ هزار مارک بدست آوردند و مابقی مبلغ بین نیروهای عادی صلیبی و شوالیه ها تقسیم شد. [ ۷] [ ۸] [ ۹]
wiki: فرانکوکراتیا