فرانکنشتاین

شلی در سال ۱۸۱۵ حین سفری به دور اروپا، در گرنزهایم که ۱۷ کیلومتر با قلعه فرانکنشتاین فاصله دارد توقف کرد. دو قرن قبل در این مکان، کیمیاگری دست به یک سری آزمایش زده بود. شلی سپس به ژنو در سوییس سفر کرد که بخش عمده داستان فرانکنشتاین نیز در این منطقه رخ می دهد. معالجه با جریان برق ( Galvanism ) و افکار مربوط به علم غیب جزو موضوعات موردبحث در میان همراهان شلی بود، به خصوص عاشق و بعدها شوهر او پرسی بیش شلی. در ۱۸۱۶، مری، پرسی شلی و لرد بایرون مسابقه ای گذاشتند تا ببینند چه کسی می تواند بهترین داستان ترسناک را بنویسد. شلی در تخیل خود دانشمندی را تصور کرد که حیات را خلق می کند و از آنچه خود به وجود آورده می هراسد و همین تخیل، الهام بخش نوشتن فرانکنشتاین شد.
هرچند فرانکنشتاین آکنده از عناصر رمان گوتیک و جنبش رمانتیسم است، برایان آلدیس استدلال کرده است که این رمان را باید نخستین نمونه حقیقی از داستان علمی - تخیلی دانست. آلدیس بر این نظر است که بر خلاف داستان های پیش از آن که عناصر خیالی شبیه به ژانر علمی - تخیلی داشتند، شخصیت مرکزی فرانکنشتاین «عمدا تصمیم می گیرد» و «به آزمایش های مدرن در آزمایشگاه خود رو می آورد» تا به نتایج خیالی برسد. این رمان تاثیر قابل توجهی بر ادبیات و فرهنگ عامه گذاشت و زمینه ساز ایجاد ژانری از داستان ها و فیلم ها و نمایشنامه های ترسناک ( هارور ) شد.
از زمان نوشته شدن این رمان، نام «فرانکنشتاین» اغلب به اشتباه برای اشاره به هیولای فرانکنشتاین به کار رفته است و نه شخصیت خالق/پدر که ویکتور فرانکنشتاین نام دارد.
فرانکنشتاین یک داستان قاب است که در قالب رمان نامه نگارانه نوشته شده. در ابتدای رمان، بین شخصیتی به نام ناخدا رابرت والتون و خواهرش مارگارت والتون ساویل، چند نامه رد و بدل می شود. ماجرا در قرن هجدهم اتفاق می افتد. رابرت والتون یک نویسنده ناکام است که تصمیم گرفته به سیاحت و اکتشاف قطب شمال برود و امیدوار است که بتواند مرزهای علم را گسترش بدهد. طی این سفر، خدمه کشتی او سورتمه ای را می بینند که موجودی عظیم الجثه در حال راندن آن است. چند ساعت بعد، خدمه کشتی مردی تقریبا یخ زده و از پاافتاده به نام ویکتور فرانکنشتاین را پیدا کرده و او را نجات می دهند. فرانکنشتاین در جستجوی همان انسان عظیم الجثه ای بوده که خدمه والتون دیده اند. فرانکنشتاین کم کم توان خود را بازمی یابد و در شخصیت والتون همان وسواس فکری ای را می بیند که زندگی خود او را نابود کرده و شروع به بازگویی مصائب زندگی خود برای والتون می کند تا به او هشدار بدهد. تعریف این ماجرا توسط ویکتور فرانکنشتاین در واقع چارچوب روایت رمان فرانکنشتاین است.