فرانک گری

او معتقد است:
من آثار هنرمندان را نگاه می کنم و هنر را به مثابهٔ وسیله ای برای الهام خودم می پندارم و سعی می کنم تحت تأثیر هیچ فرهنگی نباشم. در هریک از کارهایم روش های جدید را جستجو می کنم. برای من قانون و قاعدهٔ محدودکننده وجود ندارد و اصولاً مرزی بین درست و نادرست نمی شناسم.
گِری از پیشگامان عرصهٔ معماری فولدینگ است. مابِاِزای علمیِ زبان معماری فولد، نظریات بحران و تداوم است. بحران یا فروپاشی در تبدیل سریع از حالتی به حالت دیگر، مانند آب به یخ یا بخار، تجلی می کند. بحران یا به دو پاره شدن می انجامد یا به پیچیده شدن، در هم فرورفتن و در هم تنیدن که مضمون معماری فولد است.
در این معماری، که گویی در حال فروریختن و کج شدن است، ترتیب پلان، نما و مقطع با هم اَشکال ابهام آمیزی همانند کریستال ها می آفرینند. این بازی را گِری با درهم ریختن زبان های مختلفِ معماری و ترکیب آن ها آغاز کرده است. در بنای موزهٔ ویترایِ او در وایمار آلمان، که در کارهای آیزنمن تأثیر گذاشت، اجزای معماری مکعب های درهم تنیده و دفرمه و کج و کوژند. از همین رو، بعضی معماری او را «جانورگونه» و «کرم گونه» نامیده اند. در کل می توان گفت معماری گِری یک معماری شخصی و غیرتقلیدی است و بدون برنامهٔ خاص و یک نوع عدم قطعیت در اکثریت پروژه های گِری دیده می شود.
• خانه رقصان ( ۱۹۹۵ )
• موزه گوگنهایم بیلبائو ( ۱۹۹۷ )
• مرکز مگی، داندی، اسکاتلند ( ۲۰۰۳ )
• تالار کنسرت والت دیسنی، در لس آنجلس ( ۲۰۰۳ )
• ساختمان ۸ اسپروس استریت ( ۲۰۱۱ )
در کارهای اولیهٔ گِری می توان تأثیراتی از معماران سوئیس و فرانسه به ویژه لو کوربوزیه مشاهده کرد. این تأثیرات را تا سال ۱۹۷۲ می توان در کارهای گِری مانند استفاده از فرم های هندسیِ ساده مشاهده کرد. به طورکلی در کارهای گِری نوعی گرایش مجسمه سازانه را می توان مشاهده کرد؛ چه در توسعهٔ خانهٔ همسرش در ۱۹۸۷ تا موفق ترین کارش در سبک فولدینگ که موزهٔ هنرهای معاصر بیلبائو است.