فرانسیس یسیدرو اجورث ( به انگلیسی: Francis Ysidro Edgeworth ) ( زادهٔ ۸ فوریهٔ ۱۸۴۵ - درگذشته ۱۳ فوریهٔ ۱۹۲۶ ) از اقتصاددانان برجسته بود.
وی در سال ۱۸۴۵ در ایرلند متولد شد و تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در خانه به پایان برد و سپس وارد کالج ترینیتی در دوبلین شد.
... [مشاهده متن کامل]
سپس به دانشگاه آکسفورد رفت و در سال ۱۸۶۵ از این دانشگاه فارغ التحصیل گردید. او پس از مدتی کار وکالت در لندن و تدریس ادبیات انگلیسی در کالج بدفورد، به تدریس منطق در کالج کینگز لندن پرداخت و در همین کالج در سال ۱۸۸۵ به درجه استادی رسید.
اجورث در سال ۱۸۹۱ به استادی کرسی اقتصاد سیاسی دانشگاه آکسفورد دست یافت. او در سال ۱۹۲۲ بازنشسته شد، ولی همراه با جان مینارد کینز به اداره امور مجله اقتصادی ادامه داد. او در سال ۱۹۲۶ در سن ۸۱ سالگی درگذشت.
فرانسیس یسیدرو اجورث تقریباً همه آثار او اقتصاددانان را مخاطب قرار داده و موضوعات فنی گسترده ای مثل مالیات ها، انحصار و قیمت گذاری در انحصار دو جانبه، نظریه محض تجارت بین المللی و نظریه شاخص های قیمت را متعرض شده است. کار بزرگ دیگر او تألیف کتاب روحیات ریاضی در سال ۱۸۸۱ است که استفاده از اخلاق مطلوبیت گرایی در زندگی اقتصادی است و نثر قدیمی و نصیحت گر آن که مملو از نقل قول از متون یونانی و اشاره به ادبیات کلاسیک است، البته مخاطبان وسیع تری دارد. با این حال، این کتاب عمیق و استعاری، حتی توجه همقطاران او را نیز چندان جلب نکرد. فقط استفاده از منحنی های بی تفاوتی در این کتاب به طور جدی مورد توجه قرار گرفت و اشاره او به مفهوم ماهیت یک اقتصاد مبادله ای تنها اخیراً و در نتیجه توسعه نظریه بازی ها، مورد عنایت واقع شده است. شرح و بسطی که اجورث در مورد مسائل می دهد، بسیار موجز است او از نظر شخصیتی نیز ترجیح می داد در پس پرده بماند. در نتیجه، غالب افکار او هنوز که هنوز است توسط دیگرانی که با این افکار برخورد می کنند، مجدداً کشف می شود. برای نمونه، در حالی که آلفرد مارشال بی تردید تحت تأثیر پاره ای نکات فنی ارائه شده توسط اجورث بوده، ولی اجورث همواره مارشال را استادی قابل احترام می دانست که اجورث باید در پایین پای او بنشیند. در سال ۱۸۹۱ که مجله اقتصادی به عنوان ارگان انجمن اقتصاددانان سلطنتی انگلیس تأسیس شد، اجورث سردبیر آن شد و مدت ۳۵ سال در این سمت باقی ماند.
او اگر چه در چاپ مقالات در مجله، جانب انصاف را مراعات می کرد، ولی در مواردی نیز از نشر مقالاتی که فکر می کرد به اشتهار مکتب کمبریج ( که تحت هدایت مارشال بود ) لطمه خواهد زد، سرباز می زد.
وی در سال ۱۸۴۵ در ایرلند متولد شد و تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در خانه به پایان برد و سپس وارد کالج ترینیتی در دوبلین شد.
... [مشاهده متن کامل]
سپس به دانشگاه آکسفورد رفت و در سال ۱۸۶۵ از این دانشگاه فارغ التحصیل گردید. او پس از مدتی کار وکالت در لندن و تدریس ادبیات انگلیسی در کالج بدفورد، به تدریس منطق در کالج کینگز لندن پرداخت و در همین کالج در سال ۱۸۸۵ به درجه استادی رسید.
اجورث در سال ۱۸۹۱ به استادی کرسی اقتصاد سیاسی دانشگاه آکسفورد دست یافت. او در سال ۱۹۲۲ بازنشسته شد، ولی همراه با جان مینارد کینز به اداره امور مجله اقتصادی ادامه داد. او در سال ۱۹۲۶ در سن ۸۱ سالگی درگذشت.
فرانسیس یسیدرو اجورث تقریباً همه آثار او اقتصاددانان را مخاطب قرار داده و موضوعات فنی گسترده ای مثل مالیات ها، انحصار و قیمت گذاری در انحصار دو جانبه، نظریه محض تجارت بین المللی و نظریه شاخص های قیمت را متعرض شده است. کار بزرگ دیگر او تألیف کتاب روحیات ریاضی در سال ۱۸۸۱ است که استفاده از اخلاق مطلوبیت گرایی در زندگی اقتصادی است و نثر قدیمی و نصیحت گر آن که مملو از نقل قول از متون یونانی و اشاره به ادبیات کلاسیک است، البته مخاطبان وسیع تری دارد. با این حال، این کتاب عمیق و استعاری، حتی توجه همقطاران او را نیز چندان جلب نکرد. فقط استفاده از منحنی های بی تفاوتی در این کتاب به طور جدی مورد توجه قرار گرفت و اشاره او به مفهوم ماهیت یک اقتصاد مبادله ای تنها اخیراً و در نتیجه توسعه نظریه بازی ها، مورد عنایت واقع شده است. شرح و بسطی که اجورث در مورد مسائل می دهد، بسیار موجز است او از نظر شخصیتی نیز ترجیح می داد در پس پرده بماند. در نتیجه، غالب افکار او هنوز که هنوز است توسط دیگرانی که با این افکار برخورد می کنند، مجدداً کشف می شود. برای نمونه، در حالی که آلفرد مارشال بی تردید تحت تأثیر پاره ای نکات فنی ارائه شده توسط اجورث بوده، ولی اجورث همواره مارشال را استادی قابل احترام می دانست که اجورث باید در پایین پای او بنشیند. در سال ۱۸۹۱ که مجله اقتصادی به عنوان ارگان انجمن اقتصاددانان سلطنتی انگلیس تأسیس شد، اجورث سردبیر آن شد و مدت ۳۵ سال در این سمت باقی ماند.
او اگر چه در چاپ مقالات در مجله، جانب انصاف را مراعات می کرد، ولی در مواردی نیز از نشر مقالاتی که فکر می کرد به اشتهار مکتب کمبریج ( که تحت هدایت مارشال بود ) لطمه خواهد زد، سرباز می زد.
