فرانسیس پیتون راوس

فرانسیس پیتون راوس ( به انگلیسی: Francis Peyton Rous ) ( زاده ۵ اکتبر ۱۸۷۹ – درگذشته ۱۶ فوریه ۱۹۷۰ ) ویروس شناس اهل آمریکا بود. وی در بالتیمور، مریلند زاده شد و مدرک لیسانس و دکترای پزشکی خود را از دانشگاه جانز هاپکینز دریافت کرد. وی در کشف نقش ویروس ها در انتقال انواع خاصی از سرطان، نقش مهمی داشت. او در سال ۱۹۶۶ برنده جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی شد.
پیتون راوس همچنین نقش عمده ای در ابداع نخستین بانک خون توسط اسوالد رابرتسون داشت. [ ۱] او به همراه همکار خود جیمز تورنر، در ابتدای جنگ جهانی اول هنگامی که مجروحان نیاز مبرمی به تزریق خون داشتند روشی را برای نگهداری خون تا چند روز ابداع کرد. پیتون که بر روی ساختار خون مطالعه می کرد با توجه به گزارش های منتشرشده از آمار بالای مرگ ومیر مجروحان میدان جنگ به سبب خونریزی شدید، به تحقیقات در مورد ماده جایگزین خون پرداخت. زمانی که متوجه شد این تحقیقات به نتیجه ای نخواهد رسید، به تحقیق راجع به یافتن روشی برای ذخیره سازی خون جهت انتقال به میدان جنگ پرداخت. او ترکیبات مختلف را بر روی خون انسان و چندین حیوان، از جمله خرگوش، گوسفند و سگ آزمایش کرد و در نهایت، به محلولی نمکی به نام «Locke's solution» دست یافت که در آن، سدیم سیترات جهت جلوگیری از انعقاد و دکستروز و گلوکوز، به عنوان منبع انرژی برای سلول های قرمز وجود داشتند. در ۱۹۱۷ میلادی، بعد از موفقیت آزمایش های پیتون راوس، همکارش اوسوالد رابرتسون، به همراه گروه پزشکانی از ارتش آمریکا، به بلژیک رفت تا این تکنیک جدید را در میدان جنگ امتحان کند و او نیز توانست موارد زیادی تزریق خون انجام دهد که سبب نجات جان هزاران نفر شد. یخدانی که وی برای حمل بسته های خون توسعه داد، اولین بانک خونی البته از نوع سیار بود. [ ۲]