فرانسه زبان

فرانسه، زبان
عضوی از گروه رومنی شاخۀ ایتالیک خانوادۀ زبان های هند و اروپایی. زبان اول بیش از ۸۰میلیون نفر در فرانسه (۶۰میلیون)، بلژیک (۱۳میلیون) سوئیس (۱.۵میلیون)، کانادا (۶میلیون) و مستعمرات سابق فرانسه در افریقا است. فرانسه قرن ها زبان دیپلماسی و بازرگانی و فرهنگی بود و هم اکنون نیز یکی از پنج زبان رسمی سازمان ملل متحد است. فرانسه تحول یافتۀ زبان عامیانۀ لاتینِ امپراتوری روم است. هنگامی که گل باستان (فرانسۀ کنونی) در قرن های دوم و اول پ م به دست رومیان فتح شد، ساکنانش به زبان سِلتی سخن می گفتند، امّا زبان فاتحان به سرعت جای آن را گرفت. زبان فرانسه صدها واژۀ سلتی را حفظ و صدها کلمۀ ژرمنی را اخذ کرد، امّا ساختار و بخش اعظم واژگانش لاتین باقی ماند. تا قرن ۹م، تفاوت آن با لاتین آنقدر زیاد شده بود که خود به صورت زبانی متمایز درآمد. این زبان را فرانسۀ قدیم می خواندند که تا قرن ۱۳م ادامه داشت. قدیم ترین متن بزرگ فرانسۀ قدیم سوگندهای استراسبورگ به ۸۴۲م بازمی گردد. گویش فرانسۀ قدیم در پاریس به سبب اهمیت افزایندۀ سیاسی پاریس، زبان معیار شد. زبان قرن ۱۴ تا ۱۶ را فرانسۀ میانه می خوانند. در این دوره لغات فراوان لاتین، ایتالیایی و یونانی به فرانسه راه یافت. فرانسۀ جدید از قرن ۱۷ شروع می شود. در ۱۶۳۵ کاردینال ریشلیو آکادمی فرانسه را برای حفظ اصالت و کاربرد صحیح زبان تأسیس کرد. یکی از خصوصیات آوایی زبان فرانسه، غنّه ای بودن برخی از صداهای آن است.