فرانتس شوبرت

فرانتس پیتر شوبرت ( به آلمانی: Franz Peter Schubert ) ( زادهٔ ۳۱ ژانویهٔ ۱۷۹۷ – درگذشتهٔ ۱۹ نوامبر ۱۸۲۸ ) ( آلمانی: ) ، آخرین آهنگساز اتریشیِ برجستهٔ مکتب موسیقی کلاسیک/ رمانتیک بود. او در عمر بسیار کوتاه خود ۹ سمفونی، ۱۴ کوارتت زهی، ۲ تریوی پیانو، و بسیاری آثار زیبای دیگر پدید آورد اما بدون شک آنچه نام و جایگاه او را بی همتا نگاه می دارد، لیدها ( ترانه ها ) ی اوست؛ ۶۰۳ لید یا ترانه در ۳۱ سال زندگی اش نشانگر آن است که او هیچ وقت از آواز جدا نبوده است. هنگامی که به آثار مجلسی او نگاه می کنیم، تریوهای پیانوی او را بسیار موفق می یابیم؛ چرا که بیش از هر فُرم دیگری به خط آواز نزدیک است. در اغلب آثارش، ویولن و ویولنسل خط آواز را دنبال می کنند و پیانو در حقیقت همراهی کننده است. در میان تمام آهنگ سازان، شوبرت بهترین الگو است برای قسمت هایی که قبلاً هرگز کشف نشده بود. همچنین، نُت های سازهای بادی او بر طبق نظر اغلب متخصصان موسیقی در واقع منحصربه فردند.
شوبرت علاقهٔ فراوانی به آواز داشت و بسیاری از کارهای زیبایِ آوازی ( لیدِ ) خود را در نوجوانی تصنیف کرد. در ۱۸ سالگی حدود ۱۵۰ کار آوازی ساخت و در ۱۹ سالگی، که تجارب بسیاری در ساخت موسیقی آوازی به دست آورده بود، ۱۸۰ اثر شامل کارهای آوازی، اپرا، سمفونی و مس خلق کرد.
اولین سمفونی شوبرت در پاییز سال ۱۸۱۳ تنظیم شد و به وسیلهٔ ارکستر کونویک وین اجرا گردید. محلی که شوبرت حدود ۵ سال در آنجا مطالعه داشت و این البته اولین کار ارکستر بزرگ او بود، وی این اثر را برای سازهای زهی نرمال ( متوسط ) تنظیم کرده و سازهای بادی متشکل از یک فلوت، دو ابوا، یک کلارینت، یک فاگوت، دو ترومپت، دو هورن و یک تیمپانی می باشد، شروع و حرکت اول سمفونی در فُرم آداجیو می باشد، تغییر سازهای بادی در بخش های متنوع این اثر ذوقی جادویی به همراه دارد.
دومین سمفونی وی دقیقاً یک سال بعد از سمفونی شماره یک تنظیم شد و اختلاف بین این دو سمفونی را می توان تأکید زیاد روی یک بخش جدید مانند ترکیب تکنیکی که در آن زمان درخور و مناسب شوبرت بود شمرد، ارکستراسیون مشابه همان ارکستراسیون سمفونی شماره یک است، در اجرا شاهد یک مقدمه آرام که خیلی آهسته و نرم در حرکت است می باشیم و در نهایت هم زمان با ورود فلوت دوم، سازهای زهی و بادی به تکرار صداهایی موزون و هماهنگ می پردازند.
سمفونی شماره ۵ جمع وجورترین سمفونی آهنگساز است و شوبرت آن را برای کوچکترین ارکستر ( در قیاس با ارکسترهای سمفونی های دیگرش ) نوشته شده است، سازبندی این ارکستر مشتمل است بر فلوت، دو ابوا، دو فاگوت، دو هورن، و سازهای زهی، و در واقع ارکستری است هایدنی بدون ترومپت ها و طبل ها، نیز بدون کلارینت ها که در تمام سمفونی های دیگرِ شوبرت حضور دارند، این بازگشت به امکاناتِ اندکِ قرن هجدهم ظاهراً مقارن است با تصمیم گیری آگاهانهٔ شوبرت در مورد دست شستن از تقلید بتهوون در زمینهٔ تصنیف سمفونی و برگشتن به سرچشمهٔ کلاسیک هایدن و موتسارت.