فرامرز پایور، ( زادهٔ ۲۱ بهمن ۱۳۱۱ در تهران – درگذشتهٔ ۱۸ آذر ۱۳۸۸ در تهران ) موسیقی دان ایرانی، ردیف دان، آهنگ ساز، مدرس و نوازنده سنتور و محقق موسیقی ایرانی بود. وی چهره ماندگار و یکی از تأثیرگذارترین های چهره های موسیقی ایرانی است.
... [مشاهده متن کامل]
فرامرز پایور در ۲۱ بهمن ۱۳۱۱ در تهران به دنیا آمد. پدرش علی پایور، هنرمند نقاش و استاد زبان فرانسه در دانشگاه تهران و پدربزرگش مصورالدوله، نقاش چیره دست دوره قاجار بود که با نواختن ویولن، سنتور و سه تار آشنایی داشت. پایور، تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در دبستان عسجدی و دبیرستان دارالفنون تهران به پایان رساند. او در سال ۱۳۳۱ وارد خدمت نظام شد و یک سال بعد به استخدام وزارت دارایی درآمد.
وی در ۱۷ سالگی، آموزش موسیقی را نزد «ابوالحسن صبا» آغاز کرد در مدت شش سال ردیف موسیقی را فراگرفت. هنگامی که فرامرز پایور برای فراگیری سنتور به کلاس درس «ابوالحسن صبا» در خیابان ظهیرالاسلام رفت، سه سال از درگذشت آخرین بازماندهٔ سنتورنوازان افسانه ای از نسل پیشین، «حبیب سماعی» می گذشت. ابوالحسن صبا که خود در دوره نوجوانی، سنتورنوازی را نزد «علی اکبرخان شاهی» و با تکنیکی گوناگون با روش خاندان سماعی فراگرفته بود، پس از مدتی نشست و برخاست با «حبیب سماعی»، روش سنتورنوازی او را برتر از استاد پیشین خود یافت؛ بنابراین با کوشش فراوان پاره ای از بداهه نوازی های وی را نت نویسی کرد. سپس «ابوالحسن صبا» کوشش کرد تا با آموزش روش درست سنتورنوازی به شماری از شاگردانش، از برافتادن روش سنتورنوازی نزدیک به آیین های هنری و زیباشناسی موسیقی دستگاهی ایران جلوگیری کند. در همین دوران، فرامرز پایور، یکی از برجسته ترین شاگردان «صبا» شد و تا سال ۱۳۳۶ که «ابوالحسن صبا» درگذشت، از آموزش های وی بهره برد.
پس از درگذشت ابوالحسن صبا، پایور نزد استادانی چون عبداله دوامی، موسی معروفی و نورعلی خان برومند به فراگیری ردیف درویش خان و ردیف میرزا عبدالله پرداخت.
فرامرز پایور از سال ۱۳۳۳، کار خود را در وزارت فرهنگ و هنر آن زمان و از سال ۱۳۳۷ آموزش سنتور را در هنرستان عالی موسیقی ملی آغاز کرد. او اولین سنتورنوازی بود که روی سنتور، نواسازی می کرد و تخصص او ، تنها در پی بداهه نوازی نبود. به بیان دیگر، نخستین آهنگ سازی بود که ساز تخصصی او، سنتور بود.
... [مشاهده متن کامل]
فرامرز پایور در ۲۱ بهمن ۱۳۱۱ در تهران به دنیا آمد. پدرش علی پایور، هنرمند نقاش و استاد زبان فرانسه در دانشگاه تهران و پدربزرگش مصورالدوله، نقاش چیره دست دوره قاجار بود که با نواختن ویولن، سنتور و سه تار آشنایی داشت. پایور، تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در دبستان عسجدی و دبیرستان دارالفنون تهران به پایان رساند. او در سال ۱۳۳۱ وارد خدمت نظام شد و یک سال بعد به استخدام وزارت دارایی درآمد.
وی در ۱۷ سالگی، آموزش موسیقی را نزد «ابوالحسن صبا» آغاز کرد در مدت شش سال ردیف موسیقی را فراگرفت. هنگامی که فرامرز پایور برای فراگیری سنتور به کلاس درس «ابوالحسن صبا» در خیابان ظهیرالاسلام رفت، سه سال از درگذشت آخرین بازماندهٔ سنتورنوازان افسانه ای از نسل پیشین، «حبیب سماعی» می گذشت. ابوالحسن صبا که خود در دوره نوجوانی، سنتورنوازی را نزد «علی اکبرخان شاهی» و با تکنیکی گوناگون با روش خاندان سماعی فراگرفته بود، پس از مدتی نشست و برخاست با «حبیب سماعی»، روش سنتورنوازی او را برتر از استاد پیشین خود یافت؛ بنابراین با کوشش فراوان پاره ای از بداهه نوازی های وی را نت نویسی کرد. سپس «ابوالحسن صبا» کوشش کرد تا با آموزش روش درست سنتورنوازی به شماری از شاگردانش، از برافتادن روش سنتورنوازی نزدیک به آیین های هنری و زیباشناسی موسیقی دستگاهی ایران جلوگیری کند. در همین دوران، فرامرز پایور، یکی از برجسته ترین شاگردان «صبا» شد و تا سال ۱۳۳۶ که «ابوالحسن صبا» درگذشت، از آموزش های وی بهره برد.
پس از درگذشت ابوالحسن صبا، پایور نزد استادانی چون عبداله دوامی، موسی معروفی و نورعلی خان برومند به فراگیری ردیف درویش خان و ردیف میرزا عبدالله پرداخت.
فرامرز پایور از سال ۱۳۳۳، کار خود را در وزارت فرهنگ و هنر آن زمان و از سال ۱۳۳۷ آموزش سنتور را در هنرستان عالی موسیقی ملی آغاز کرد. او اولین سنتورنوازی بود که روی سنتور، نواسازی می کرد و تخصص او ، تنها در پی بداهه نوازی نبود. به بیان دیگر، نخستین آهنگ سازی بود که ساز تخصصی او، سنتور بود.
فرامرز پایور، ( ۲۱ بهمن ۱۳۱۱ - ۱۸ آذر ۱۳۸۸ ) استاد برجستهٔ موسیقی ایرانی، آهنگ ساز، مدرس و نوازنده سرشناس سنتور بود. وی یکی از تأثیرگذارترین چهره های موسیقی ایرانی و بزرگ ترین پایه گذار گروه نوازی در موسیقی سنتی ایرانی بوده است[۱].
... [مشاهده متن کامل]
محتویات [نمایش]
آغاز کار هنری [ویرایش]
فرامرز پایور در ۲۱ بهمن سال ۱۳۱۱ در تهران به دنیا آمد. پدرش علی پایور، هنرمند نقاش و استاد زبان فرانسه در دانشگاه تهران و پدربزرگش مصورالدوله، نقاش چیره دست دوره قاجار بود که با نواختن ویولن، سنتور و سه تار آشنایی داشت. [۲]
وی در سن ۱۷ سالگی، آموزش موسیقی را نزد استاد ابوالحسن صبا آغاز کرد و همچنین در نزد استادانی چون عبدالله دوامی و نورعلی برومند به آموختن موسیقی پرداخت. هنگامی که فرامرز پایور برای فراگیری سنتور به کلاس درس استاد ابوالحسن صبا در خیابان ظهیرالاسلام رفت، سه سال از درگذشت آخرین بازماندهٔ سنتورنوازان افسانه ای از نسل پیشین، استاد حبیب سماعی، می گذشت. استاد ابوالحسن صبا که خود در دوره نوجوانی، سنتورنوازی را نزد علی اکبرخان شاهی و با تکنیکی گوناگون با روش خاندان سماعی فراگرفته بود، پس از مدتی نشست و برخاست با حبیب سماعی، روش سنتورنوازی او را برتر از استاد پیشین خود یافت. بنابراین با کوشش فراوان پاره ای از بداهه نوازی های وی را نت نویسی کرد. سپس استاد صبا کوشش کرد تا با آموزش روش درست سنتورنوازی به شماری از شاگردانش، از ورافتادن روش سنتورنوازی نزدیک به آیین های هنری و زیباشناسی موسیقی دستگاهی ایران جلوگیری کند. در همین دوران، فرامرز پایور، یکی از برجسته ترین شاگردان استاد صبا شد و تا سال ۱۳۳۶ که استاد صبا درگذشت، از آموزش های وی بهره برد.
فعالیت حرفه ای [ویرایش]
فرامرز پایور از سال ۱۳۳۳، کار خود را در وزارت فرهنگ و هنر آن زمان و از سال ۱۳۳۷ آموزش سنتور را در هنرستان عالی موسیقی ملی آغاز کرد. او اولین سنتورنوازی بود که روی سنتور، نواسازی می کرد و تنها در پی بداهه نوازی نبود. به بیان دیگر، نخستین آهنگ سازی بود که ساز تخصصی او، سنتور بود. [۳]
او سپس هارمونی و کمپوزیسیون را در کلاس استاد بزرگ آن زمان، امانوئل ملیک اصلانیان آموخت. در سال ۱۳۴۱ برای ادامه تحصیلات کلاسیک خود، از طرف وزارت فرهنگ و هنر به انگلستان فرستاده شد. از دانشگاه کمبریج در زبان و ادبیات انگلیسی دانشنامه گرفت[۴] و در تمام این سال ها تلاش فراوانی در جهت معرفی موسیقی ایرانی و سنتور به محافل دانشگاهی انگلستان انجام داد که برنامه های دلپذیری از آن سال ها در آرشیو رادیو بی بی سی وجود دارد. [۳] در این سال ها، برای شناساندن موسیقی اصیل ایرانی، از طرف دانشگاه لندن و دانشگاه کمبریج از او خواسته شد تا کنفرانس هایی در این زمینه همراه با ساز خود ترتیب دهد. همه این کنفرانس ها با موفقیت انجام شد و از سوی این دانشگاه ها به دریافت جوایزی نائل گردید. [۲]
همچنین محمدرضا شجریان، استاد کنونی آواز ایران، در سال ۱۳۵۰ با استاد پایور آشنا شد و یادگیری سنتور و ردیف های آوازی را با ایشان دنبال کرد.
چکیده کارهای فرامرز پایور در زمینه موسیقی به شرح زیر است:[۳]
بیش از هزار و پانصد ساعت اجرای گروهی و فردی روی صحنه های داخل و خارج از کشور
آهنگ سازی و تنظیم قطعات فراوان موسیقی
تدریس صدها شاگرد از چهار نسل متوالی
نت نویسی قطعات فراوانی از پیشینیان
حضور در هنرستان و هنرکده موسیقی ملی، اداره هنرهای زیبا و واحد موسیقی رادیو تلویزیون ملی ایران
نگارش کتب آموزشی سنتور ( دومین کتاب «دستور سنتور» را در ۱۳۴۰[۵] بعد از زنده یاد حسین صبا نوشت که تاکنون پرفروش ترین کتاب آموزش موسیقی در ایران بوده است. )
نظارت بر کار گروه های دیگر و تصحیح آنها
کار با خوانندگان بسیاری از جمله عبدالوهاب شهیدی، استاد شجریان، محمود خوانساری، احمد ابراهیمی، خاطره پروانه، سیما بینا، نادر گلچین، سروش ایزدی، شهرام ناظری، حمیدرضا نوربخش و علی رستمیان و بسیاری خوانندگان دیگر
کوشش های فرامرز پایور، پلی بود بین میراث صبا و محجوبی و جریانی که جوانان موسیقی دان و تحصیل کرده در دانشکده هنرهای زیبا از اوایل دهه ۱۳۵۰ به راه انداختند و الگوی موسیقی ایرانی امروزی شدند. در فاصله زمانی بین این دو، یعنی حدود پانزده سال، هیچ کس جز فرامرز پایور، کار جدی و پی گیر در زمینهٔ موسیقی اصیل انجام نمی داد. [۳]
وی در اجراهای گروهی خود با شماری از نخبگان موسیقی ایرانی مانند جلیل شهناز و هوشنگ ظریف ( تار ) ، رحمت الله بدیعی و علی اصغر بهاری ( کمانچه ) ، حسن ناهید و محمد موسوی ( نی ) ، حسین تهرانی و محمد اسماعیلی ( تنبک ) همکاری کرده است. در دههٔ ۱۳۶۰ به همراهی جلیل شهناز، علی اصغر بهاری، محمد اسماعیلی و محمد موسوی، «گروه اساتید» را سازمان داد و سرپرستی، آهنگ سازی و نوازندگی سنتور را در آن به دوش گرفت. این گروه، آثار ماندگاری با محمدرضا شجریان و شهرام ناظری اجرا کردند.
آلبوم ها [ویرایش]
کنسرتینو برای سنتور و ارکستر
اثر مشترک فرامرز پایور و حسین دهلوی
آیا مشکلی با شنیدن این پرونده دارید؟ راهنمای رسانه را ببینید.
آلبوم آموزشی دستور سنتور ( استاد فرامرز پایور )
سی قطعه چهارمضراب ( استاد فرامرز پایور )
شهرناز ( فرامرز پایور، حسین تهرانی )
پرنیان ( فرامرز پایور )
ضرباهنگ ( فرامرز پایور، حسین تهرانی )
شهرآشوب ( فرامرز پایور، حسین تهرانی )
دلنواز ( فرامرز پایور، حسین تهرانی )
کرشمه ( اجرای آثار درویش خان با ارکستر )
پریزاد ( اجرای آثار درویش خان با ارکستر )
دلکش ( اجرای آثار درویش خان با ارکستر )
دستگاه ماهور و سه گاه ( فرامرز پایور، هوشنگ ظریف و محمد اسماعیلی )
نغمه هایی در دستگاه شور و ماهور ( ارکستر پایور )
شور، چهارگاه، به یاد حبیب سماعی ( فرامرز پایور )
دستگاه همایون ( فرامرز پایور، محمد اسماعیلی )
رهاورد ( فرامرز پایور، جلی . . .
... [مشاهده متن کامل]
محتویات [نمایش]
آغاز کار هنری [ویرایش]
فرامرز پایور در ۲۱ بهمن سال ۱۳۱۱ در تهران به دنیا آمد. پدرش علی پایور، هنرمند نقاش و استاد زبان فرانسه در دانشگاه تهران و پدربزرگش مصورالدوله، نقاش چیره دست دوره قاجار بود که با نواختن ویولن، سنتور و سه تار آشنایی داشت. [۲]
وی در سن ۱۷ سالگی، آموزش موسیقی را نزد استاد ابوالحسن صبا آغاز کرد و همچنین در نزد استادانی چون عبدالله دوامی و نورعلی برومند به آموختن موسیقی پرداخت. هنگامی که فرامرز پایور برای فراگیری سنتور به کلاس درس استاد ابوالحسن صبا در خیابان ظهیرالاسلام رفت، سه سال از درگذشت آخرین بازماندهٔ سنتورنوازان افسانه ای از نسل پیشین، استاد حبیب سماعی، می گذشت. استاد ابوالحسن صبا که خود در دوره نوجوانی، سنتورنوازی را نزد علی اکبرخان شاهی و با تکنیکی گوناگون با روش خاندان سماعی فراگرفته بود، پس از مدتی نشست و برخاست با حبیب سماعی، روش سنتورنوازی او را برتر از استاد پیشین خود یافت. بنابراین با کوشش فراوان پاره ای از بداهه نوازی های وی را نت نویسی کرد. سپس استاد صبا کوشش کرد تا با آموزش روش درست سنتورنوازی به شماری از شاگردانش، از ورافتادن روش سنتورنوازی نزدیک به آیین های هنری و زیباشناسی موسیقی دستگاهی ایران جلوگیری کند. در همین دوران، فرامرز پایور، یکی از برجسته ترین شاگردان استاد صبا شد و تا سال ۱۳۳۶ که استاد صبا درگذشت، از آموزش های وی بهره برد.
فعالیت حرفه ای [ویرایش]
فرامرز پایور از سال ۱۳۳۳، کار خود را در وزارت فرهنگ و هنر آن زمان و از سال ۱۳۳۷ آموزش سنتور را در هنرستان عالی موسیقی ملی آغاز کرد. او اولین سنتورنوازی بود که روی سنتور، نواسازی می کرد و تنها در پی بداهه نوازی نبود. به بیان دیگر، نخستین آهنگ سازی بود که ساز تخصصی او، سنتور بود. [۳]
او سپس هارمونی و کمپوزیسیون را در کلاس استاد بزرگ آن زمان، امانوئل ملیک اصلانیان آموخت. در سال ۱۳۴۱ برای ادامه تحصیلات کلاسیک خود، از طرف وزارت فرهنگ و هنر به انگلستان فرستاده شد. از دانشگاه کمبریج در زبان و ادبیات انگلیسی دانشنامه گرفت[۴] و در تمام این سال ها تلاش فراوانی در جهت معرفی موسیقی ایرانی و سنتور به محافل دانشگاهی انگلستان انجام داد که برنامه های دلپذیری از آن سال ها در آرشیو رادیو بی بی سی وجود دارد. [۳] در این سال ها، برای شناساندن موسیقی اصیل ایرانی، از طرف دانشگاه لندن و دانشگاه کمبریج از او خواسته شد تا کنفرانس هایی در این زمینه همراه با ساز خود ترتیب دهد. همه این کنفرانس ها با موفقیت انجام شد و از سوی این دانشگاه ها به دریافت جوایزی نائل گردید. [۲]
همچنین محمدرضا شجریان، استاد کنونی آواز ایران، در سال ۱۳۵۰ با استاد پایور آشنا شد و یادگیری سنتور و ردیف های آوازی را با ایشان دنبال کرد.
چکیده کارهای فرامرز پایور در زمینه موسیقی به شرح زیر است:[۳]
بیش از هزار و پانصد ساعت اجرای گروهی و فردی روی صحنه های داخل و خارج از کشور
آهنگ سازی و تنظیم قطعات فراوان موسیقی
تدریس صدها شاگرد از چهار نسل متوالی
نت نویسی قطعات فراوانی از پیشینیان
حضور در هنرستان و هنرکده موسیقی ملی، اداره هنرهای زیبا و واحد موسیقی رادیو تلویزیون ملی ایران
نگارش کتب آموزشی سنتور ( دومین کتاب «دستور سنتور» را در ۱۳۴۰[۵] بعد از زنده یاد حسین صبا نوشت که تاکنون پرفروش ترین کتاب آموزش موسیقی در ایران بوده است. )
نظارت بر کار گروه های دیگر و تصحیح آنها
کار با خوانندگان بسیاری از جمله عبدالوهاب شهیدی، استاد شجریان، محمود خوانساری، احمد ابراهیمی، خاطره پروانه، سیما بینا، نادر گلچین، سروش ایزدی، شهرام ناظری، حمیدرضا نوربخش و علی رستمیان و بسیاری خوانندگان دیگر
کوشش های فرامرز پایور، پلی بود بین میراث صبا و محجوبی و جریانی که جوانان موسیقی دان و تحصیل کرده در دانشکده هنرهای زیبا از اوایل دهه ۱۳۵۰ به راه انداختند و الگوی موسیقی ایرانی امروزی شدند. در فاصله زمانی بین این دو، یعنی حدود پانزده سال، هیچ کس جز فرامرز پایور، کار جدی و پی گیر در زمینهٔ موسیقی اصیل انجام نمی داد. [۳]
وی در اجراهای گروهی خود با شماری از نخبگان موسیقی ایرانی مانند جلیل شهناز و هوشنگ ظریف ( تار ) ، رحمت الله بدیعی و علی اصغر بهاری ( کمانچه ) ، حسن ناهید و محمد موسوی ( نی ) ، حسین تهرانی و محمد اسماعیلی ( تنبک ) همکاری کرده است. در دههٔ ۱۳۶۰ به همراهی جلیل شهناز، علی اصغر بهاری، محمد اسماعیلی و محمد موسوی، «گروه اساتید» را سازمان داد و سرپرستی، آهنگ سازی و نوازندگی سنتور را در آن به دوش گرفت. این گروه، آثار ماندگاری با محمدرضا شجریان و شهرام ناظری اجرا کردند.
آلبوم ها [ویرایش]
کنسرتینو برای سنتور و ارکستر
اثر مشترک فرامرز پایور و حسین دهلوی
آیا مشکلی با شنیدن این پرونده دارید؟ راهنمای رسانه را ببینید.
آلبوم آموزشی دستور سنتور ( استاد فرامرز پایور )
سی قطعه چهارمضراب ( استاد فرامرز پایور )
شهرناز ( فرامرز پایور، حسین تهرانی )
پرنیان ( فرامرز پایور )
ضرباهنگ ( فرامرز پایور، حسین تهرانی )
شهرآشوب ( فرامرز پایور، حسین تهرانی )
دلنواز ( فرامرز پایور، حسین تهرانی )
کرشمه ( اجرای آثار درویش خان با ارکستر )
پریزاد ( اجرای آثار درویش خان با ارکستر )
دلکش ( اجرای آثار درویش خان با ارکستر )
دستگاه ماهور و سه گاه ( فرامرز پایور، هوشنگ ظریف و محمد اسماعیلی )
نغمه هایی در دستگاه شور و ماهور ( ارکستر پایور )
شور، چهارگاه، به یاد حبیب سماعی ( فرامرز پایور )
دستگاه همایون ( فرامرز پایور، محمد اسماعیلی )
رهاورد ( فرامرز پایور، جلی . . .