فراشته

لغت نامه دهخدا

فراشته. [ ف َ ت َ / ت ِ ] ( ن مف ) افراخته. افراشته. بالابرده. بلندکرده :
گهی به بازی بازوش را فراشته داشت
گهی به رنج جهان اندرون بزد آرنج.

بوشکور.

چونانش همتی است رفیع و فراشته
کز فر هر دو فرقد مرقد کند همی.

منوچهری.

رجوع به فراشتن و افراشته و افراخته شود.

(فَ تِ ) (ص مف . ) افراشته .

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید