از زمان تقسیم کره پس از پایان جنگ جهانی دوم، مردم کره شمالی علیرغم مجازات قانونی به دلایل سیاسی، عقیدتی، مذهبی، اقتصادی، اخلاقی یا شخصی از این کشور فرار کرده اند. رژیم کره شمالی از این افراد به عنوان فراریان کره شمالی یاد می کنند. در کره جنوبی، جایی که فراریان اغلب به آنجا می آیند، از این افراد تحت عنوان «آوارگان شمالی» ( کره ای: 탈북자، Talbukja ) و «شهرک نشینان جدید» ( 새터민 , ساعتeomin ) یاد می شود.
در طول قحطی کره شمالی در دهه ۱۹۹۰، تعداد فراریان افزایش یافت و در سال های ۱۹۹۸ و ۱۹۹۹ به اوج خود رسید. برخی از دلایل اصلی کاهش تعداد سربازان فراری، به ویژه از سال ۲۰۰۰، گشت زنی و بازرسی های سخت مرزی، نفی بلد و افزایش هزینه های فرار است. رایج ترین استراتژی فراریان کره شمالی عبور از مرز چین و حرکت به سمت استان های جیلین و لیائونینگ در شمال شرقی چین است. حدود ۷۶ تا ۸۴ درصد از فراریان مصاحبه شده در چین یا کره جنوبی از استان های شمال شرقی هم مرز با چین آمده اند.
فراریان معمولاً به دلیل اینکه چین متحد نسبتاً نزدیک کره شمالی است به کشور ثالث فرار می کنند. چین که تاثیرگذارترین شریک اقتصادی کره شمالی است، در حالی که این کشور چندین دهه تحت تحریم های سازمان ملل بوده، همچنین بزرگترین منبع کمک رسانی به این کشور محسوب می شده. چین برای جلوگیری از بدتر شدن روابط پرتنشش با شبه جزیره کره، از اعطای وضعیت پناهندگی به مهاجران کره شمالی خودداری می کند و آنها را مهاجران اقتصادی غیرقانونی می داند. اگر فراریان در چین دستگیر شوند، به کره شمالی بازگردانده می شوند، جایی که گروه های حقوق بشری می گویند که اغلب با بازجویی های سخت و سال ها مجازات یا حتی مرگ در اردوگاه های زندان های سیاسی ( مانند اردوگاه پوکچانگ ) یا در اردوگاه های بازآموزی ( مانند اردوگاه چونگسان یا کمپ چونگوری ) مواجه می شوند.
از سال ۱۹۵۳، ۱۰۰۰۰۰ تا ۳۰۰۰۰۰ نفر از کره شمالی فرار کرده اند که بیشتر آنها به روسیه یا چین رفته اند. [ ۱] [ ۲] فقط در سال ۲۰۱۶ تعداد ۱۴۱۸ نفر پناهجو در کره جنوبی ثبت شد. تا سال ۲۰۱۷، ۳۱۰۹۳ فراری در وزارت اتحاد کره جنوبی ثبت شد که ۷۱ درصد از آنها زن بودند. [ ۳] از زمانی که کیم جونگ اون در سال ۲۰۱۱ قدرت را به دست گرفت تا سال ۲۰۱۸، این ارقام به طور چشمگیری کاهش یافت و به کمتر از هزار نفر در سال رسید، رقمی که در دوران اوج خود در سال ۲۰۰۹ بالغ بر ۲۹۱۴ مهاجر در سال بود. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر طول قحطی کره شمالی در دهه ۱۹۹۰، تعداد فراریان افزایش یافت و در سال های ۱۹۹۸ و ۱۹۹۹ به اوج خود رسید. برخی از دلایل اصلی کاهش تعداد سربازان فراری، به ویژه از سال ۲۰۰۰، گشت زنی و بازرسی های سخت مرزی، نفی بلد و افزایش هزینه های فرار است. رایج ترین استراتژی فراریان کره شمالی عبور از مرز چین و حرکت به سمت استان های جیلین و لیائونینگ در شمال شرقی چین است. حدود ۷۶ تا ۸۴ درصد از فراریان مصاحبه شده در چین یا کره جنوبی از استان های شمال شرقی هم مرز با چین آمده اند.
فراریان معمولاً به دلیل اینکه چین متحد نسبتاً نزدیک کره شمالی است به کشور ثالث فرار می کنند. چین که تاثیرگذارترین شریک اقتصادی کره شمالی است، در حالی که این کشور چندین دهه تحت تحریم های سازمان ملل بوده، همچنین بزرگترین منبع کمک رسانی به این کشور محسوب می شده. چین برای جلوگیری از بدتر شدن روابط پرتنشش با شبه جزیره کره، از اعطای وضعیت پناهندگی به مهاجران کره شمالی خودداری می کند و آنها را مهاجران اقتصادی غیرقانونی می داند. اگر فراریان در چین دستگیر شوند، به کره شمالی بازگردانده می شوند، جایی که گروه های حقوق بشری می گویند که اغلب با بازجویی های سخت و سال ها مجازات یا حتی مرگ در اردوگاه های زندان های سیاسی ( مانند اردوگاه پوکچانگ ) یا در اردوگاه های بازآموزی ( مانند اردوگاه چونگسان یا کمپ چونگوری ) مواجه می شوند.
از سال ۱۹۵۳، ۱۰۰۰۰۰ تا ۳۰۰۰۰۰ نفر از کره شمالی فرار کرده اند که بیشتر آنها به روسیه یا چین رفته اند. [ ۱] [ ۲] فقط در سال ۲۰۱۶ تعداد ۱۴۱۸ نفر پناهجو در کره جنوبی ثبت شد. تا سال ۲۰۱۷، ۳۱۰۹۳ فراری در وزارت اتحاد کره جنوبی ثبت شد که ۷۱ درصد از آنها زن بودند. [ ۳] از زمانی که کیم جونگ اون در سال ۲۰۱۱ قدرت را به دست گرفت تا سال ۲۰۱۸، این ارقام به طور چشمگیری کاهش یافت و به کمتر از هزار نفر در سال رسید، رقمی که در دوران اوج خود در سال ۲۰۰۹ بالغ بر ۲۹۱۴ مهاجر در سال بود. [ ۴]
wiki: فراریان کره شمالی