فرارفتن

لغت نامه دهخدا

فرارفتن. [ف َ رَ ت َ ] ( مص مرکب ) گریختن. دور شدن :
وقتی افتاد فتنه ای در شام
هر یک از گوشه ای فرارفتند.

سعدی.

|| تعجب کردن. وارفتن :
فرارفت و گفت ای عجب این تویی
فرشته نباشد بدین نیکویی.

سعدی ( بوستان ).

|| رفتن :
اگر به باغ فرارفتمی ، زبانم هیچ
نیافتی ز خروشیدن و نکوهش مال.

فرخی.

( مصدر ) ۱ - پیش رفتن ۲ - تعجب کردن وا رفتن ۳ - گریختن دور شدن .

۱. رفتن.
۲. پیش رفتن.
۳. گریختن.

پیش رفتن، نزدیک شدن،
جوانی فرا رفت کای پیرمرد
چه در کنج حسرت نشینی به درد؟