فراخ دهان

لغت نامه دهخدا

فراخ دهان. [ ف َ دَ ] ( ص مرکب ) فراخ دهن. رجوع به فراخ دهن شود.

آنکه دارای دهنی گشاد باشد ۲ - پرگوی و بیهوده گو پوچ گو هرزهچانه

۱. آن که دهان گشاد دارد.
۲. [مجاز] پرگو، بیهوده گو.

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید